Επί 1.000 χρόνια τα Σκόπια ονομαζόταν Δαρδανία

Μια επιστολή του 2010 για το Μακεδονικό προς τον Πρωθυπουργό της Ελλάδος, που πρέπει να διαβαστεί κυρίως σήμερα από όλους τους Έλληνες. 
ΠΕΤΡΟΣ Α. ΓΕΩΡΓΑΝΤΖΗΣ                                                                     
Ξάνθη 15 Οκτωβρίου 2010 
Δρ. Θ. – ιστορικός 
Τρις βραβευμένος από την Ακαδημία Αθηνών 
Αντίκα 19 Ξάνθη. τηλ. 2541024872 

Ανοιχτή επιστολή Προς: 
1. τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας κ. Γ. Παπανδρέου,  
2. τον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων κ. Φ. Πετσάνλικον,  
3. τους κ. αρχηγούς των Κομμάτων της Ελληνικής Βουλής και  
4. όλους εν γένει τους Βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου. 

Αξιότιμοι Κύριοι, Παρακολουθώ εξ αρχής, όσο μπορώ περισσότερο από την απόμακρη και ακριτική Ξάνθη, τα όσα κατά καιρούς λέγονται και γράφονται γύρω από το θέμα της ονοματοδοσίας της χώρας που σήμερα φέρει την ονομασία Π.Γ.Δ.Μ. και τις θέσεις των ελληνικών κομμάτων γύρω από την υιοθέτηση ή μη της ονομασίας «Μακεδονία» ή «με προσθήκη γεωγραφικού προσδιορισμού» (π.χ. Άνω ή βόρεια Μακεδονία ή Μακεδονία του Βαρδάρη κ.λπ) ή τα «παράγωγα» αυτής, και απορώ γιατί όλοι αυτοί οι δόλιχοι και μαιανδρισμοί και δεν αξιώνετε να λάβει το δικό της όνομα, για το οποίο ευθύς στη συνέχεια ο λόγος. Αρχικά θέλω να σημειώσω ότι δεν είναι δυνατόν να προσδιορισθεί ένας χώρος μόνον γεωγραφικά, χωρίς να υπεμφαίνεται αυτού η ιστορία. Π.χ. δεν μπορούμε να λέγουμε «Θερμοπύλες» ή «Μαραθώνας» ή «Σαλαμίνα» χωρίς συνειρμικά να συνδέονται αυτοί με τα ιστορικά γεγονότα που έλαβαν χώρα σε κάθε χώρο. ΄ Αλλες λέξεσι η γεωγραφία και η ιστορία ενός χώρου είναι αλληλένδετες ώστε το ιστορικό γεγονός να συνδέεται άρρηκτα με κάποιο γεωγραφικό χώρο και τανάπαλι κάθε γεωγραφικός χώρος έχει την ιστορία του. Εάν χωρισθούν αυτά τα δύο τότε η ιστορία καταντά μύθος η δε γεωγραφία terra ingognita (χώρα παρθένα και ανεξερεύνητη). Οσον αφορά στη χώρα που σήμερα «αυτοπροσδιορίζεται» ως Π.Γ.Δ.Μ. και φιλοδοξεί να «βαπτισθεί» διεθνώς ως «Μακεδονία», είναι απορίας άξιο γιατί δεν σας ενημέρωσαν εδώ και τόσα χρόνια οι καθ΄ ύλην αρμόδιοι σύμβουλοί σας ή έστω τα ανώτατα πνευματικά ιδρύματα της χώρας μας ή οι σοφοί αυτών καθηγητές, ότι η χώρα αυτή είχε επί χίλια και πλέον χρόνια δική της ονομασία, η οποία δεν είχε ποτέ καμιά απολύτως σχέση ούτε με την ονομασία Μακεδονία ούτε με τα γεωγραφικά ή ιστορικά παράγωγά της. Η περιοχή, αξιότιμοι κύριοι, που σήμερα παρουσιάζεται ως κρατίδιο με την ονομασία Π.Γ.Δ.Μ ή κοινώς των Σκοπίων, καθ΄ όλη τη ρωμαϊκή και τη βυζαντινή εποχή όχι μόνον δεν ελογίζετο ως Μακεδονία αλλ΄ ούτε ως τμήμα αυτής της «πρώτης» ούτε της «δεύτερης» , αλλ΄ ως εντελώς ιδιαίτερη χώρα που έφερε την ονομασία «ΔΑΡΔΑΝΙΑ ». Με αυτή την ονομασία ήταν γνωστή ήδη από τα χρόνια του Μ.Αλεξάνδρου, προχριστιανικά Ρωμαϊκά χρόνια μέχρι το μεσαίωνα. Συγκεκριμένα (περιοριζόμενος μόνον σε ελάχιστες ιστορικές μαρτυρίες) : 
1. Ο ιστορικός Αππιανός, α) στα «Ιλλυρικά» του (1,1), έγραφε: «Ιλλυριούς ΄Ελληνες ηγούνται τους υπέρ τε Μακεδονίαν και Θράκην <όντας>… Ιλλυριω δε παίδας Εγχελέα και Αυταριέα και Δάρδανω και Μαίδον…»,  β) στα «Μιθριδατικά» του (222,2) σημείωνε: « Σύλλας… Ενετούς και Δαρδανέας και Σιντους, περίοικα Μακεδόνων έθνη, συνεχώς ες Μακεδονίαν εμβάλλοντα, επιών επόρθει» και γ) στον «Εμφύλιο πόλεμο» βιβλ.5, κεφ. 8 ανέφερε: «τους δ΄ επί Δαρδανέας, έτερον Ιλλυριών γένος, αεί Μακεδονίαν επιτρέχοντας»  
2. Ο γεωγράφος Κλαύδιος Πτολεμαίος στη Γεωγραφία του (βιβλ.3 κ.9) προσδιορίζει αυτή τη χώρα γράφοντας: «Κατέχουσι δε της επαρχίας… τα προς τη Μακεδονία Δάρδανοι» (δηλ. στα σύνορα προς τη Μακεδονία, όχι όμως μέσα στη Μακεδονία) και λίγο πιο κάτω κατονομάζει τις πόλεις αυτής « της Δαρδανίας δ΄ πόλεις : Ναϊσσός, Αρριβάντιον, Ουλπιανόν, Σκούποι (τα σημερ. Σκόπια)». 
3. Ο έτερος γεωγράφος Στράβων γράφει στά «Γεωγραφικά» του, Βιβλ. 7 κεφ. 5: «… και τοις άλλοις έθνεσι τοις ταύτη συνέβη… οι γαρ πλείστον δυνάμενοι πρότερον τελέως εταπεινώθησαν και εξέλιπον, Γαλατών μεν Βοίοι και Σκορδίσται. Ιλλυριών δε Αυταριάται και Αρδιαίοι και Δαρδάνιοι, Θρακών δε Τριβαλλοί υπ΄ αλλήλων μεν εξ αρχης, ύστερον δε υπό Μακεδόνων και Ρωμαίων εκπολεμούμενοι…» (Σχόλιον: Αρα οι Δαρδάνιοι δεν θεωρούνταν ως Μακεδόνες-Ελληνες αλλ’  ως Ιλλυριοί». Και λίγο πιό κάτω Βιβλ. 7 κεφ. 5 προσθέτει: « Δρίλων ποταμός ανάπλουν έχων προς έω μέχρι της Δαρδανικής, η συνάπτει τοις Μακεδονικοίς έθνεσι και τοις Παιονικοίς προς μεσημβρίαν», όπου διακρίνονται και πάλι οι Δαρδάνιοι από τα «Μακεδονικά έθνη». (άρα μαρτυρείται και εδώ ότι η Δαρδανία είναι μεν όμορος αλλά δεν είναι Μακεδονία.). Σε άλλη δε ενότητα σημειώνει ο ίδιος γεωγράφος: «άγριοι δ’ όντες οι Δαρδάνιοι τελέως, ώσθ΄ υπό ταις κοπρίαις ορύξαντες σπήλαια ενταύθα διαίτας ποιείσθαι».  4. Ο ιστορικός Πολύβιος εξιστορεί Βιβλ. 4 κεφ. 66 : «Ετι δε περί ταύτα γινομένου του βασιλέως, παρήν εκ Μακεδονίας άγγελος διασαφών ότι συμβαίνει τοις Δαρδανείς, υπονενοηκόταν την εις Πελοπόννησον αυτού στρατείαν, αθροίζειν δυνάμεις και παρα-σκευήν ποιείσθαι μεγάλην, κεκρικότας εμβαλείν εις την Μακεδονίαν. Ακούσας δε ταύτα και νομίσας αναγκαίον είναι βοηθείν κατα τάχος τη Μακεδονία… μετά σπουδής εποιείτο την επάνοδον… Παραγενομένου δ΄ αυτού της Μακεδονίας, ακούσαντες οι Δαρδάνιοι παρά Θρακών τινων αυτομόλων την παρουσίαν Φιλίππου, καταπλαγέντες παραχρήμα διέλυσαν τήν στρατείαν, καίπερ ήδη σύνεγγυς όντες της Μακεδονίας. Φιλιππος δε πυθόμενος την των Δαρδανέων μετάνοιαν τους μεν Μακεδόνας διαφήκεν πάντας επί την της οπώρας συγκομιδήν..».  Βλέπε καί βιβλ.5,97, βιβλ. 25,6 και βιβλ.28,8. 
5. Ο ρήτορας Μάλχος έγραφε τον Ε΄αι. μ.Χ. στο « Εκλογαί περί πρέσβεων Ρωμαίων προς έθνη» για γεγονότα του 479 μ.Χ.: « δειν ουν, ει αυτώ πείθοιτο, εκλιπείν μεν την Ηπειρον και τας αυτόθι πόλεις (ουδενί γαρ είναι φορητόν πόλεις ούτω μεγάλας, των οικητόρων εκβληθέντων, υπ΄αυτού κατέχεσθαι) ελθείν δε εις Δαρδανίαν»  (P.G. τ.113 στ.765) . Και λίγο πιό κάτω σημείωνε:  «….αλλά νυν μεν αυτούς εάν αυτού επιχειμάσαι, μήτε πρόσω χωρούντας <ων> έχουσι πόλεων μήτε επιφθείροντας συνθέμενον δε περί πάντων επί τούτοις άμα τω ήρι πέμψαι τον άξοντα επί την Δαρδανίαν……. »  (P.G. τ.113 στ.768). 
6. Ο γραμματικός Ιεροκλής (εποχή Ιουστινιανού, 6ος αι. μ.Χ.) στον «Συνέκδημό» του (όπου καταχωρίζονται οι επαρχίες της Βυζαντινής αυτοκρατορίας) γράφει ……: « ις΄ Επαρχία Δαρδανίας, υπό ηγεμόνα, πόλεις γ΄ Σκούπο (τα σημερινά Σκόπια) μητρόπολις, Μηρίων, Ουλπιανά», 
7. Αυτά ακριβώς επαναλαμβάνει και ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος (10ος αι. μ. Χ) στο «περί θεμάτων» έργο του. (P.G. τ.113 στ.145) 
8. Τέλος και ο Ι. Ζωναράς στην επιτομή της ιστορίας του έγραφε (τ. 2 σ.294):   « …ως δε ο Απούσιος τη χώρα αυτού ισχυρώς ενέκειτο και οι Δάρδανοι την πρόσορον σφίσι Μακεδονίαν εκακούργουν, οικούσι δ΄ ούτοι υπέρ τε Ιλλυριών καί υπέρ Μακεδόνων» (΄Αρα και εδώ διακρίνονται οι Δαρδάνιοι των Μακεδόνων και η Δαρδανία της Μακεδονίας). Εξ αυτών των ολιγίστων ιστορικών μαρτυριών συνάγεται ότι η Δαρδανία ποτέ δεν ήταν Μακεδονία αλλ΄ απλά «πρόσορος» (όμορος, γειτονική) και μάλιστα σχεδόν πάντοτε εχθρικά διακείμενη προς τη Μακεδονία. Εάν η Δαρδανία εθεωρείτο Μακεδονία, άρα Ελλάδα, και οι Δαρδάνιοι ως Μακεδόνες-Ελληνες και όχι Ιλλυριοί τότε π.χ. ο Στράβων θα έγραφε «έστι μεν ουν Ελλάς και η Δαρδανία», όπως γράφει για τη Μακεδονία (Βιβλ. 7 κεφ. 1) ή έστω «έστι μεν ουν Μακεδονία και η Δαρδανία» ή θα έγραφε το: «εν Μακεδονία, η νυν Δαρδανία καλείται» όπως γράφει για τη Μακεδονία «εν Θρήκη, η νυν Μακεδονία καλείται» (Βιβλ. 7α κεφ.1). 
Εάν λοιπόν οι αγαπητοί μας γείτονες ορέγονται και επιθυμούν να αποκτήσουν κάποιο ιστορικό όνομα, που να εκφράζει το παρελθόν τους, την ιστορία και τον χαρακτήρα τους, δέν έχουν παρά να αποδεχθούν αυτό που είχαν επί χίλια και πλέον χρόνια, πριν χάσουν την αυτοσυνειδησία και την ιστορική τους μνήμη και ταυτότητα. Ούτε απάτορες ούτε αμήτορες ούτε αγενεαλόγητοι ούτε «αβάπτιστοι» υπήρξαν και είναι (και πατέρες και μητέρες είχαν τους Δαρδάνιους ή Δάρδανες, και όνομα είχαν). Αλλά το να θέλουν να απαλείψουν ή να λησμονήσουν το παρελθόν, την ονομασία και την ιστορία τους ή «ποιούμενοι τη νήσσα» να λοφάζουν και να μή θέλουν να βγάλουν στην επιφάνεια την πραγματική πατρογονική τους ονομασία αλλ΄ αντίθετα να ωρέγονται να ιδιοποιηθούν αλλότρια ονόματα, ιστορία, παρελθόν, ταυτότητα και συνείδηση, αποδεικνύει ότι όχι μόνον διακατέχονται από αισθήματα μειονεκτικότητας (πράγμα που δεν τους τιμά, διότι είναι ωσάν να θέλουν να διαγράψουν τους γονείς και προπάτορές τους ως και την ιστορική τους πραγματικότητα,) αλλά και επεκτατικές βλέψεις και μελλοντικές διεκδικήσεις σε βάρος της Μακεδονίας και κατ΄ επέκταση σε βάρος της Ελλάδας. Εσείς όμως κ.κ. Ελληνες Βουλευτές ως ταχθέντες και ορκισθέντες να φυλάσσετε τις «Θερμοπύλες» του έθνους, οφείλετε να αγρυπνείτε και να μη επιτρέψετε τη διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας. Αντίθετα να επιμείνετε, ως σύγχρονοι Κυναίγειροι, η μεν χώρα τους να αποκαλείται εφεξής διεθνώς «ΔΑΡΔΑΝΙΑ» και οι ίδιοι «ΔΑΡΔΑΝΕΣ ή ΔΑΡΔΑΝΙΟΙ». Σε καμμιά όμως περίπτωση δεν έχουν το ιστορικό δικαίωμα, πολύ δε περισσότερο και εσείς να συγκατανεύσετε, η χώρα τους να ονομάζεται «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» ούτε βέβαια έστω με κάποιον σύνθετο γεωγραφικό προσδιορισμό αυτής, ούτε οι ίδιοι «ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ». 
Με τιμή ΠΕΤΡΟΣ ΓΕΩΡΓΑΝΤΖΗΣ΄

Κρίσιμες Αλήθειες για το Όνομα των Σκοπίων

Το θέμα των Σκοπίων, όπως άλλωστε και τα Ελληνοτουρκικά ζητήματα έχουν χρονίσει δραματικά και αδικαιολόγητα, και βρίσκονται τελματωμένα, κάτι που σαφώς εξυπηρετεί τα συμφέροντα των διεκδικητών (ΠΓΔΜ-Τουρκία) σε βάρος των Εθνικών μας Δικαίων, καθώς παγιώνονται καταστάσεις που υπονομεύουν τα συμφέροντα και νόμιμα δικαιώματα του Ελληνικού Κράτους και του Ελληνισμού.

Αυτό όμως, κατ’ ουδένα λόγο, πρέπει να οδηγήσει σε μη ασφαλείς και πρόχειρες λύσεις, που, καθ’ όλες τις ενδείξεις, δεν θα εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα της Ελλάδος, αλλά τις επιδιώξεις των αντιπάλων μας ή Μεγάλων Δυνάμεων που θέλουν να προωθήσουν, για τους δικούς τους λόγους, λύσεις συμβιβαστικές, που ούτε την αλήθεια και το δίκαιο υπηρετούν ούτε μακροπρόθεσμα θα παγιώσουν την ειρήνη και τη σταθερότητα.

Είναι σαφές για κάθε σοβαρό παρατηρητή ότι η σπουδή που επιδεικνύει η Ελληνική Κυβέρνηση για λύση εντός του πρώτου εξαμήνου του 2018 στο θέμα της διαφοράς για το όνομα των Σκοπίων, γίνεται είτε καθ’ υπόδειξιν ισχυρών ξένων είτε με στόχο κομματικά πολικά οφέλη στην εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση της χώρας μας. Και τα δύο είναι απαράδεκτα εφόσον δεν ανταποκρίνονται στα αληθή και προσεκτικά σταθμισμένα ελληνικά συμφέροντα.

Παρά την φαινομενικά θετική συγκυρία στο εσωτερικό της ΠΓΔΜ, μετά την πρόσφατη πολιτική αλλαγή, οι δηλώσεις του Πρωθυπουργού κ. Ζάεφ και του Υπ. Εξωτερικών κ. Δημητρώφ, δεν παρέχουν καμία ένδειξη ότι έχουν μεταβάλει ουσιαστικά τις πάγιες θέσεις των Σκοπίων για το κρατικό όνομα, την εθνική ταυτότητα, την ιστορία και την ιδεολογία της γειτονικής χώρας.

Το μικρό lifting που εμφανίζεται, προφανώς υπό την πίεση της ανάγκης για ένταξη στο ΝΑΤΟ (τον προσεχή Ιούνιο μάλιστα), και την Ευρωπαϊκή Ένωση, με στόχο την πολιτική, και οικονομική σταθεροποίηση της μικρής βόρειας χώρας, μάλλον οφείλεται στα διαπιστωμένα αδιέξοδα της μακράς διακυβέρνησης του «εξαρχαϊστή» και εθνικιστή Γκρούεφσκι, αλλά κυρίως στις προτροπές και απαιτήσεις ξένων (ΗΠΑ-Ε.Ε.), για να υπάρξει πρόοδος στην πορεία και της ΠΓΔΜ (αλλά στη συνέχεια και των άλλων χωρών των Δυτ. Βαλκανίων) προς την ενσωμάτωσή τους στους Ευρωατλαντικούς θεσμούς. Δυστυχώς, αρνητική εμπειρία τέτοιων «όπως όπως» «λύσεων», έχουμε αποκομίσει από την Βοσνία-Ερζεγοβίνη, το Κοσσυφοπέδιο, αλλά βέβαια και από τις προωθούμενες μορφές διευθέτησης του Κυπριακού.

Ενόψει των παραπάνω, θα καταγράψουμε συνοπτικά στη συνέχεια τα κρίσιμα στοιχεία που πρέπει να αντιμετωπισθούν σε σχέση με τις Ελληνο-Σκοπιανές εκκρεμότητες, ώστε το όνομα της γειτονικής χώρας και το πακέτο συμφωνίας που θα το συνοδεύει, να ανταποκρίνεται στην ιστορική, δικαιϊκή και πολιτική πραγματικότητα και να εγκαθιδρύει ένα περιβάλλον διμερούς και περιφερειακής σταθερότητας, ειρήνης, συνεργασίας και καλής γειτονίας.

1. Το όνομα της Μακεδονίας δεν πρέπει να περιλαμβάνεται στο κρατικό όνομα των Σκοπίων με καμία απλή ή σύνθετη μορφή. Το γεγονός ότι τα Σκόπια χρησιμοποιούν ως συνταγματικό κρατικό τους όνομα τον όρο Μακεδονία, δηλαδή εμφανίζονται με αυτό ως υποκείμενο Διεθνούς Δικαίου και μέλος της Διεθνούς Κοινότητας, τους προσδίδει ένα τεράστιο πλεονέκτημα για την επιδιωκόμενη μονοπώληση του ονόματος στις διεθνείς σχέσεις, κάτι που δεν μπορεί να αντισταθμίσει με κανένα τρόπο η Ελλάδα, παρά το ότι κατέχει ως επικράτειά της το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της γεωγραφικής Μακεδονίας, έχει, αλλά μόνον ως Περιφέρειες του Κράτους της, την Ελληνική Μακεδονία, χωρίς όμως διεθνή υπόσταση.

Επίσης, έτσι αλλοτριώνεται και η Μακεδονική ιστορική κληρονομιά (δηλαδή αυτή της Κλασικής και Ελληνιστικής Περιόδου) με την οποία έγινε παγκοσμίως γνωστή η Μακεδονία και στην οποία αναφέρεται ακόμη και σήμερα η διεθνής κοινότητα με αφορμή το Μακεδονικό κράτος του Φιλίππου Β’ και του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των διαδόχων του.

Η ιστορία, η γλώσσα και ο πολιτισμός εκείνης της Μακεδονικής περιόδου ταυτίζονται με τους αντίστοιχους του Ελληνισμού των άλλων περιοχών της κλασσικής Ελλάδας. Κληρονόμοι του πολιτιστικού αυτού κεκτημένου (που συνεχίστηκε και στην περίοδο της κατ’ εξοχήν Ελληνικής, Βυζαντινής Αυτοκρατορίας) είναι οι σημερινοί Έλληνες το γένος. Η έλευση των Σλαβικών φύλων στις περιοχές βορείως της Μακεδονίας έγινε μετά τον 6ο αιώνα, άρα δεν έχει την παραμικρή σχέση με την ιστορική περίοδο του 4ου π.Χ. αιώνα και μετά, η οποία κατέστησε γνωστή την Μακεδονία παγκοσμίως.

Η ιστορία της γεωγραφικής Μακεδονίας, έκτοτε, ήταν ταυτισμένη με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η οποία στη συνέχεια εξελληνίσθηκε πολιτιστικά και μετά η Μακεδονία ήταν επαρχία της Βυζαντινής και αργότερα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (και μάλιστα ενωμένη και με εκτός της Μακεδονίας περιοχές).

Οι Βαλκανικοί πόλεμοι διαμόρφωσαν την σημερινή κατανομή της Μακεδονίας μεταξύ της Ελλάδας (55%, και πάνω από 80% της κλασσικής Μακεδονίας), της ΠΓΔΜ (35%) και της Βουλγαρίας (10%).

Οι Σκοπιανοί απέδειξαν, με τον τρόπο που εφήρμοσαν (δηλαδή καταχράσθηκαν) τόσο τα δύο θεμελιώδη ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (817 και 845/1993), αλλά κυρίως την Ενδιάμεση Συμφωνία Ελλάδος-ΠΓΔΜ (του 1995), ότι δεν μπορεί να τους εμπιστευθεί η Ελλάδα (αλλά ούτε και η Διεθνής Κοινότητα), το γεωγραφικό όνομα της Μακεδονίας, ως κρατικό τους όνομα. Ο επικίνδυνος (ψευτο-) αλυτρωτισμός σε βάρος της Ελλάδος (και της Βουλγαρίας) με τον οποίο επένδυσαν τη χρήση του ονόματος Μακεδονία (δηλαδή απειλή εδαφικής διεκδίκησης κατά της ακεραιότητας των δύο χωρών), μέσω του ασύστατου ιδεολογήματος περί τεμαχισμένης πρώην ενιαίας Μακεδονίας, «σκλαβωμένης» σήμερα στην Ελλάδα και Βουλγαρία, αλλά και η «εθνογένεση» και μονοπώληση από τους Σκοπιανούς της «Μακεδονικής» εθνότητας (!), με «υπόδουλες» «μακεδονικές» μειονότητες στις γειτονικές Ελλάδα και Βουλγαρία, αποτελούν αιτίες για την μη χρήση ούτε μερικώς (δηλαδή ως Βόρεια ή Νέα), από τους Σκοπιανούς του όρου Μακεδονία στο κρατικό τους όνομα.

2. Κεφαλαιώδους σημασίας αποτελεί, και εξίσου σημαντικό ζήτημα με την κρατική ονομασία των Σκοπίων, το όνομα (η ταυτότητα) του λαού τους ως «Μακεδόνες». Μολονότι, οι Αλβανοί που αποτελούν τουλάχιστον το 25.5% του πληθυσμού της γειτονικής χώρας, δεν έχουν καμία ταύτιση ή επιθυμία χρήσης αυτού του πλαστού ονόματος, η χρήση του από το Σλαβικό-σλαβόφωνο τμήμα του λαού της χώρας, αποτελεί στοιχείο σφετερισμού, υποκλοπής αλλά και μονοπώλησης του Ελληνικού ονόματος της Μακεδονίας, που η ένδοξη φάση της ιστορίας της ήταν πλήρως Ελληνική, διαχρονικά εκατοικείτο από πλειοψηφία Ελλήνων, και (το σημαντικότερο) το μεγαλύτερο μέρος της γεωγραφικής περιοχής της ανήκει από το 1912 στο σύγχρονο Ελληνικό Κράτος.

3. Οι Σκοπιανοί κωλυσιέργησαν και παρεσπόνδησαν συνεχώς από το 1993 και ιδίως από το 1995, απέναντι στις διεθνείς και διμερείς υποχρεώσεις τους προς τα Ηνωμένα Έθνη και την Ελλάδα. Έτσι, ενώ υποτίθεται ότι διαπραγματεύονταν ένα συμβιβαστικό μοναδικό διεθνές όνομα, προώθησαν την διμερή αναγνώρισή τους, από περίπου 130 κράτη της Διενούς Κοινότητας, με το συνταγματικό τους όνομα (και όχι το προσωρινό FYROM που είχε επιβάλει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ). Το ατύχημα είναι ότι η Ελλάδα ανέχθηκε αυτήν την κατάσταση, συνεχίζοντας τον διάλογο «κωφών» (!) για ένα συμβιβαστικό όνομα, επί 22 χρόνια, ενώ έτσι παγιωνόταν διεθνώς το σφετεριστικό συνταγματικό όνομα της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας».

Δυστυχώς, τα λάθη και η αδιαφορία στις διεθνείς σχέσεις πληρώνονται ακριβά (!). Τόσο για την Ελλάδα που δεν επέμεινε σε ρήτρες διασφάλισης εφορμογής της συμφωνίας, όσο και για τα Σκόπια που η κακοπιστία τους, δεν επιτρέπει πλέον έστω και την μερική χρήση του όρου Μακεδονία.

4. Παραδείγματα επιβολής ή τροποποίησης κρατικών ονομάτων υπάρχουν αρκετά στις διεθνείς σχέσεις, άρα δεν πρόκειται για κάτι παράδοξο.

5. Η Ελλάδα δεν πρέπει να συνεργήσει στην νομιμοποίηση της χρήσης του όρου Μακεδονία στην κρατική ονομασία των Σκοπίων, γιατί η χώρα μας είναι ο νόμιμος ιστορικός και δικαιωματικός κληρονόμος της Μακεδονικής πολιτιστικής κληρονομιάς και η δική της συναίνεση είναι αποφασιστικής σημασίας (αντίθετα με τους Βούλγαρους, Αλβανούς ή Σέρβους που δεν μπορούν να εκχωρήσουν αυτό που δεν τους ανήκε ποτέ).

6. Η χρήση του όρου Μακεδονία με αποκλειστικά γεωγραφική έννοια (π.χ. Βόρεια ή Άνω ή του Βαρδάρη) θα μπορούσε να γίνει ίσως, μόνο όμως για μία νότια επαρχία ή περιφέρεια της ΠΓΔΜ. Αν όμως αυτό αφορά το σύνολο της χώρας, δηλαδή το επίσημο κρατικό της όνομα, τότε, και με δεδομένη την ψευδεπίγραφη θεωρία του «Μακεδονισμού» (δηλαδή Μεκεδονικού Έθνους διαφορετικού από το Ελληνικό), αλλά και την καταχρηστική και κακόπιστη μέχρι τώρα συμπεριφορά των Σκοπίων, δεν αποφεύγεται αλλά νομιμοποιείται και υποβοηθείται η μονοπώληση και επέκταση του ονόματος Μακεδονία - Μακεδονικός, εκτός από το Κράτος, και για την εθνότητα και την ιστορικήκληρονομιά. Άλλωστε, το μεγαλύτερο μέρος του εδάφους της ΠΓΔΜ (και η ίδια η πρωτεύουσα, τα Σκόπια) ουδέποτε ανήκε στην γεωγραφική Μακεδονία.

7. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας, ολόκληρη ή τμηματικά, δεν αποτέλεσε ποτέ στην ιστορία (μετά την κλασσική περίοδο βέβαια) ενιαίο κρατικό φορέα παρά μόνο διοικητική υποδιαίρεση (Επαρχία, Θέμα, Σαντζάκι) ευρύτερων Αυτοκρατοριών (Ρωμαϊκής, Βυζαντινής, Οθωμανικής), είτε με το όνομα Μακεδονία είτε όχι και ουδέποτε απώλεσε την ελληνοφωνία της και την ελληνική συνείδησή της, κατά πλειοψηφία.

8. Η πλήρης αποσύνδεση των Σκοπίων (ως όρος μίας ενδεχόμενης συμφωνίας Ελλάδας-ΠΓΔΜ) με την κλασσική Μακεδονική κληρονομιά θα ήταν απαραίτητη, αν και όχι επαρκής εγγύηση για το μέλλον. Θα έπρεπε να συνοδευθεί δε, απαραιτήτως, με σοβαρότατες αλλαγές στο Σύνταγμα, στην διδασκόμενη ιστορία στο εκπαιδευτικό και κρατικό σύστημα των Σκοπίων, ώστε να απαλειφθεί ο σφετερστικός «μακεδονισμός» τους. Δηλαδή μία σοβαρή εκ νέου «παιδαγώγηση» (εθνογένεση) περί της ιστορικής προέλευσης του πολυεθνικού λαού της γειτονικής χώρας. Συνεπώς, το όνομα Νέα Μακεδονία, από μόνο του δεν λύνει το δημιουργηθέν πρόβλημα γιατί απλώς διαχωρίζει την σύγχρονη «Μακεδονία» από το απώτερο ιστορικό παρελθόν, δεν λύνει όμως το ζήτημα της χρήσης, ως κρατικής ονομασίας των Σκοπίων, το όνομα μίας περιοχής που ανήκε ιστορικά αλλά και σήμερα κατά την μεγαλύτερη έκτασή της σε άλλο Κράτος (Ελλάδα). Άλλωστε, υπάρχει καμια αμφιβολία ότι ο λαός της «Νέας Μακεδονίας» (όπως βέβαια και της «Βόρειας Μακεδονίας») θα ονομάζεται (αργά ή γρήγορα) αποκλειστικά «Μακεδόνες-Μακεδονικός»; Είτε από καταχρηστική πρόθεση, είτε από κεκτημένη ταχύτητα;

9. Συνεπώς, η φύση και το ιστορικό του προβλήματος (εμπλοκή στον ελληνικό Εμφύλιο και η ψυχροπολεμική προέλευση του ζητήματος με ευθύνη του Τίτο και ο εμφανής (ψευδο) αλυτρωτισμός δεν επιτρέπουν μία μοιρασιά του Μακεδονικού κεκτημένου μεταξύ Ελλάδος-Σκοπίων. Δεν μπορεί δηλαδή να μοιραστεί η κλασσική (Ελληνική) Μακεδονική ιστορία με αυτούς που μιλούν σλαβική γλώσσα και έχουν ανάλογο πολιτισμό, και όχι ελληνικό!

Και δεν μπορεί να υπάρξει ισότιμη και μη συγκρουόμενη χρήση του όρου Μακεδονία-Μακεδόνες-Μακεδονικός, ανάμεσα σ’ αυτούς που το χρησιμοποιούν συνολικά για το Κράτος, το λαό τους και τη γλώσσα-πολιτισμό τους, απ’ τη μια, και σ’αυτούς που το θεωρούν τμήμα της συνολικής ελληνικής ιστορίας, της εθνικής τους ρίζας-ταυτότητας και πολιτισμού, καθώς και μίας μεγάλης περιοχής της επικράτειάς τους (Ελληνική Μακεδονία).

Οι πρώτοι λοιπόν, αποκτούν συντριπτικό πλεονέκτημα στη διεθνή κοινότητα, ιδίως με τον πλαστό και ψευδή τρόπο που χρησιμοποιούν την μακεδονική ονομασία και εθνική-πολιτισμική ταυτότητα.

10. Άλλωστε, οι δήθεν διαφορετικές θέσεις της κυβέρνησης Ζάεφ, από αυτές των προκατόχων του, αποκαλύπτονται από τις εξής δηλώσεις του ιδίου του Σκοπιανού Πρωθυπουργού, ο οποίος πρόσφατα δήλωσε:
• «Η συμβιβαστική ονομασία που πρέπει να συμφωνήσουμε με την Ελλάδα, θα χρησιμοποιείται μόνο στους Διεθνείς Οργανισμούς»! [Άρα, όχι στο εσωτερικό της ΠΓΔΜ, και όχι στις διμερείς σχέσεις με τα 130 Κράτη, δηλαδή τα 2/3 των μελών του ΟΗΕ, που τους αναγνώρισαν ως Μακεδονία].
• «Μπορούμε να μοιραστούμε την Μακεδονική ιστορία και πολιτισμό με τους Έλληνες και τους Βούλγαρους!»

Ποιος λοιπόν μας διασφαλίζει ότι, χρησιμοποιώντας τους μακεδονικούς όρους, θα εννοούν ότι η σχέση τους αρχίζει μετά τον 6ο αιώνα μ.Χ.; Και ποια η σχέση τους με ένα όνομα, που ως όνομα του λαού τους χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά και μάλιστα μεθοδευμένα με πλαστό και επιθετικό τρόπο, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο; Στην περίοδο που προηγήθηκε, δηλαδή στο Μεσοπόλεμο, η ΠΓΔΜ ονομαζόταν «Βαρντάρσκα Μπανοβίνα» (δηλαδή επαρχία του Βαρδάρη)!

Άλλωστε, οι ίδιοι κάτοικοι των νοτίων περιοχών της ΠΓΔΜ (δηλαδή μέρους της γεωγραφικής Βόρειας Μακεδονίας) είχαν Βουλγαρική, Σερβική, Αλβανική ή και απροσδιόριστη εθνική συνείδηση μέχρι το 1944!

Τέλος, ποιος μας βεβαιώνει ότι μια νέα εθνικιστική Κυβέρνηση των Σκοπίων στο μέλλον, δεν θα ακυρώσει την όποια συμφωνία για το όνομα;

Συμπεραίνουμε λοιπόν, με βεβαιότητα:

α. Ότι ουδεμία ουσιαστική αλλαγή επήλθε στις θέσεις των Σκοπίων, στο θέμα του ονόματος, το εύρος χρήσης του, και τα συναφή ζητήματα (π.χ. εθνότητα, ιστορία-πολιτισμός), από τις γνωστές και διακηρυγμένες τους. Άρα δεν υπάρχουν προϋποθέσεις συμφωνίας.

β. Ότι, μόνη διασφάλιση αποτελεί η μη χρήση στην κρατική και εθνοτική τους ονομασία του όρου Μακεδονία, με εξαίρεση ίσως το γεωγραφικό όνομα μιας νότιας επαρχίας ή περιφέρειάς τους.

γ. Η Διεθνής Κοινότητα (ΟΗΕ, ΕΕ, ΝΑΤΟ κ.λπ.) πρέπει να ασκήσει επιτέλους σοβαρές πιέσεις και να αντιληφθεί τις σοβαρές αρνητικές νομικές και πολιτικές συνέπειες που θα έχει για την Ελλάδα αλλά και για το σύνολο της Νότιας Βαλκανικής, η επικάλυψη του ονόματος του Κράτους των Σκοπίων και του λαού τους (ιδίως υπό το φως της αλυτρωτικής και επιθετικής Μακεδονικής ιδεολογίας τους). Οι σύμμαχοι και εταίροι μας πρέπει να αντιληφθούν τις ελληνικές θέσεις, τα δίκαια και τις δικαιολογημένες ανησυχίες μας. Άλλωστε το πρόβλημα δημιουργείται με τη διεθνή χρήση και σφετερισμό ενός ονόματος που ανήκει σε άλλο Κράτος, λαό και πολιτισμό (την Ελλάδα και τους Έλληνες). Συνεπώς, η Διεθνής Κοινότητα πρέπει να πεισθεί και να αντιδράσει ανάλογα.

Αυτό προϋποθέτει βεβαίως, εργώδη ελληνική διπλωματική προσπάθεια, σταθερή πεποίθηση περί του δικαίου των θέσεών μας, επιμονή στις «κόκκινες» γραμμές μας και ενότητα. Και κυρίως όχι «ευσεβείς πόθους» για τις προθέσεις των άλλων ή ψευδαισθήσεις!

*Ο Βενιαμίν Καρακωστάνογλου είναι Διεθνολόγος, Λέκτορας Τομέα Διεθνών Σπουδών Νομικής Σχολής Α.Π.Θ., πρ. Διπλωμάτης Διεθνών Οργανισμών στα Βαλκάνια, πρ. Αντιδήμαρχος Θεσσαλονίκης, πρ. υποψήφιος Βουλευτής - Ευρωβουλευτής Ν.Δ.

(από www.thestival.gr)