JAPAN 2019 - Hellenic Lyceum Kavala

Μοναδικές εμπειρίες έζησαν τα μέλη της ελληνικής αποστολής του Λυκείου Ελληνίδων Καβάλας που ταξίδεψαν στην μακρινή Ιαπωνία, στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου. Τα 23 μέλη της αποστολής του ΛΕΚ με αρχηγό την Πρόεδρο του Λυκείου Μαρίνα Φιλιππίδου έτυχαν θερμής υποδοχής και φιλοξενίας καταρχήν στο Δήμο Inazawa, της επαρχίας Aichi, της κεντρικής Ιαπωνίας, μιας πόλης 100.000 κατοίκων που έχει αδελφοποιηθεί με το Δήμο της Αρχαίας Ολυμπίας, έχοντας σαν κοινά στοιχεία την ιστορία, τα μνημεία και τους πολιτιστικούς θησαυρούς, αλλά και τις τοπικές παραδοσιακές γιορτές. Η πρώτη παράσταση του Λυκείου πραγματοποιήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2019 στην Inazawa City, με χορούς από τη Μακεδονία, τη Θράκη, την Καππαδοκία και τα Νησιά, στο θέατρο του Πολιτιστικού Κέντρου του Δήμου και καταχειροκροτήθηκε από το κοινό. Ο Δήμαρχος Τζοτζιρό Κάτο ευχαρίστησε την Πρόεδρο του ΛΕΚ Μαρίνα Φιλιππίδου για την αποδοχή την πρόσκλησης και αναφέρθηκε με ιδιαίτερη αγάπη στην ελληνοιαπωνική φιλία που φέτος γιορτάζονται τα 120 χρόνιας φιλίας και συνεργασίας, προσφωνώντας το ελληνικό συγκρότημα “The Famous Hellenic Lyceum of Kavala who travelled all over the world”. Προβλήθηκε βίντεο με την ιστορία του ΛΕΚ που το 2020 συμπληρώνει 75 χρόνια ιστορίας και ανταλλάχθηκαν δώρα και ευχές. Στο τέλος της παράστασης χορευτές-τριες του ΛΕΚ μαζί με Ιάπωνες χόρεψαν χέρι με χέρι ελληνικούς χορούς με ιδιαίτερο ενθουσιασμό και κέφι. 

Υπήρχαν συνεχώς αναφορές στα ΜΜΕ για την έλευση του ελληνικού συγκροτήματος στην Ιαπωνία και μετά την πετυχημένη εκδήλωση στο Δήμο Inazawa, η φήμη του Λυκείου έδωσε το έναυσμα σε πολλούς Ιάπωνες λάτρεις των παραδοσιακών χορών να ακολουθούν τις παραστάσεις. Αυτό φάνηκε από την δεύτερη παράσταση που δόθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2019 στο Πανεπιστήμιο Otsuma Women’s University στο Τόκυο που πολλοί ήρθαν να απολαύσουν τους ελληνικούς χορούς αλλά και να φωτογραφηθούν με τους χορευτές-τριες του Λυκείου. Οι ιάπωνες αγαπούν οτιδήποτε ελληνικό, έμειναν εντυπωσιασμένοι από τον πλούτο των ελληνικών φορεσιών, τα χρώματα, τα κεφαλοδεσίματα, τα κοσμήματα και τις πόρπες και ένιωθαν ευγνώμονες για την ελληνική παρουσία εκεί. 

Το Διεθνές Φολκλορικό Φεστιβάλ του Minato City, που ακολουθούσε στις 12 Οκτωβρίου 2019, ματαιώθηκε δυστυχώς προς λύπη όλων, λόγω του τυφώνα Hagibis, που χτύπησε το Τόκυο και τις παράκτιες περιοχές της χώρας. Η αποστολή του Λυκείου Ελληνίδων Καβάλας ακολούθησε της οδηγίες της ελληνικής πρεσβείας στο Τόκυο και παρέμεινε στο ξενοδοχείο όλη τη μέρα λόγω των αναγκαίων μέτρων που ανακοίνωσαν οι αρχές. Το πέρασμα του τυφώνα Hagibis ήταν ιδιαίτερα καταστροφικό για αρκετές επαρχίες της Ιαπωνίας με θύματα και εκτεταμένες ζημιές σε δίκτυα μεταφοράς, ηλεκτροφωτισμού, ύδρευσης και άφησε πίσω του πολλούς αστέγους με τις φονικές πλημμύρες του. Ήταν ο ισχυρότερος που χτύπησε την Ιαπωνία τα τελευταία 60 χρόνια που συνοδεύτηκε και από σεισμό της τάξης των 5,7 ρίχτερ.

 Αφήνοντας πίσω τον τυφώνα Hagibis, άλλωστε η επόμενη μέρα στο Τόκυο ήταν ηλιόλουστη και με ελάχιστα προβλήματα συγκριτικά με τις επαρχίες που επλήγησαν, το Λύκειο έδωσε ακόμη μία παράσταση στις 14 Οκτωβρίου 2019 σε θέατρο στην περιοχή Roppongi, στο Τόκυο, για την Οργάνωση Kid’s Fu. Ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος και η προσμονή για την έλευση της ελληνικής χορευτικής ομάδας ακόμη πιο μεγάλη. Ήδη είχαν δουλέψει αρκετά, είχαν κάνει καιρό τώρα πρόβες με ελληνικούς χορούς. Το ΛΕΚ χόρεψε με ζωντανή μουσική που έπαιζαν δύο ιάπωνες μουσικοί, ένας στο βιολοντσέλο κι άλλος στο πιάνο, και μικροί και μεγάλοι ακολούθησαν τους χορευτές-τριες του Λυκείου στα χορευτικά τους βήματα. Το ίδιο έγινε και για την ελληνική αποστολή που ακολούθησε χορευτικά βήματα δίπλα στους Ιάπωνες χορευτές με παραδοσιακούς χορούς της Ιαπωνίας. Πανδαισία χρωμάτων, γλώσσας, ηλικιών, μια και μικρά παιδιά 5 – 7 ετών από την Οργάνωση Kid’s Fun, ακολουθούσαν ανάμεσα στους Ιάπωνες και Έλληνες χορευτές –τριες τα βήματα χορού των δύο πολιτισμών. Η χαρά ήταν έκδηλη στα πρόσωπα όλων μας. Λίγο πριν το τέλος, τα παιδιά πρόσφεραν στα μέλη της ελληνικής αποστολής Origami, καλλιτεχνήματα με χαρτί που είχαν ετοιμάσει για να μας ευχαριστήσουν. Με συγκίνηση και χαρά ακολούθησαν και οι αναμνηστικές φωτογραφίες με τους μικρούς μας ιάπωνες φίλους. 

Το Λύκειο Ελληνίδων Καβάλας πραγματοποίησε εξάλλου και επίσημη εθιμοτυπική επίσκεψη στην κατοικία του Έλληνα Πρέσβη στο Τόκυο, όπου είχε την ευκαιρία να ευχαριστήσει θερμά τόσο τον ίδιο τον Πρέσβη κ. Κωνσταντίνο Κακιούση για την αποδοχή της πρότασης και οργάνωση του ταξιδιού, τον Διευθύνων κ.Κυριάκο Άκπαπα Καβαλιώτη στην καταγωγή, για την σπουδαία και πολύτιμη βοήθειά του στην πραγματοποίηση αυτού του ταξιδιού στην Ιαπωνία, την ευγενέστατη συνοδό προξενική υπάλληλο κα. Κέικο, την Junko Nagata από την greece.japan.com, αλλά και την σύζυγό του Έλληνα Πρέσβη κα. Γιάννα Γιαννακάρου για την φιλοξενία και το τσάι στην πρεσβευτική κατοικία. Η επίσκεψη είχε παραδοσιακό χορό και τραγούδι, ενώ αντηλλάγησαν δώρα και ευχές.

Το ταξίδι στην Ιαπωνία ήταν μια εμπειρία μοναδική που έδωσε τη δυνατότητα στην ελληνική αποστολή του ΛΕΚ να θαυμάσει τα επιτεύγματα του Ιαπωνικού λαού μέσα στους αιώνες, την ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα, την παράδοσή τους, τις ομορφιές της Ιαπωνίας και της μοναδικής φιλοξενίας τους. Το ΔΣ επίσης εκφράζει τις θερμές του ευχαριστίες και στον π. Υπουργό κ.Γιώργο Καλαντζή συμπαραστάτη του ΛΕΚ,  που βοήθησε οικονομικά την ελληνική αποστολή του Λυκείου στην Ιαπωνία.

Ευχαριστούμε Ιάπωνες φίλοι μας!

Nihonjin no tomodachi, arigato!

Λύκειο Ελληνίδων Καβάλας 1945 - 2019 Ιστορικό αφιέρωμα

Λύκειο Ελληνίδων Καβάλας - Δράσεις, εκδηλώσεις 2018

«Είδα το παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα νέο. Σερνόταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρομούσε νέες μυρωδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε πριν ξαναμυρίσει» ΜΠΡΕΧΤ

Αφού «τελείωσαν» τα μνημόνια, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισαν να αποτελειώσουν και τον μαρξισμό στην προσπάθεια να πουν ότι πάμε σε «νέα σελίδα»

Του Λευθέρη Χαραλαμπόπουλου

Αποφασισμένα να πείσουν ότι τα μνημόνια τελείωσαν, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να προετοιμάσουν ένα νέο αφήγημα μέσα από το οποίο θα προσπαθήσουν να κατοχυρώσουν ξανά θέση στο πολιτικό σκηνικό.

Η επιχειρηματολογία που επιλέγουν είναι η ακόλουθη: Τα μνημόνια τελειώνουν, με κόστος βέβαια αλλά τελειώνουν. Προφανώς δεν τελειώνει ούτε η σχέση εξάρτησης με την ΕΕ ούτε και η καπιταλιστική εκμετάλλευση. Όμως, δεν είμαστε πια μέσα στον στενό θεσμικό και πολιτικό κορσέ των «προγραμμάτων». Επομένως, το βασικό κέρδος από το «τέλος των μνημονίων» είναι ότι μπορεί πλέον η αριστερά να ριχτεί με όλες τις δυνάμεις της στον αγώνα, να πάρει πρωτοβουλίες και να αγωνιστεί υπέρ των κατώτερων τάξεων.

Πολύ ωραίο για να είναι αληθινό που λεν και στο χωριό του Τσακαλώτου…

Καταρχάς, τα μνημόνια δεν τελειώνουν.

Αυτό που τελειώνει είναι μια συγκεκριμένη διαδικασία όπου χρειαζόταν η έγκριση των «θεσμών» στη βάση αξιολόγησης για να εκταμιευτούν οι δανειακές δόσεις.

Μόνο που δεν τελειώνουν ούτε οι επιπτώσεις των μνημονίων, εφόσον η χώρα έχει δεσμευτεί ότι θα συνεχίσει να εφαρμόζει τα ψηφισμένα μέτρα και να εφαρμόζει λιτότητα, ούτε η επιτροπεία, εφόσον όσο τους χρωστάμε οι Ευρωπαίοι θα θέλουν να μας έχουν υπό στενή παρακολούθηση.

Για την ακρίβεια μπροστά μας έχουμε πολυεπίπεδη επιτήρηση:

Έχουμε την ενισχυμένη επιτήρηση που προβλέπεται για χώρες που πέρασαν από μνημόνια.

Έχουμε την αξιολόγηση για να πάρουμε τα κέρδη των ελληνικών ομολόγων.

Έχουμε την παρακολούθηση της σύνταξης και εκτέλεσης του προϋπολογισμού που ισχύει για κάθε χώρα. Για να βγούμε κάποτε στις αγορές πρέπει να πουν την καλή τους κουβέντα και οι θεσμοί.

Στο μεταξύ έχουμε και… προψηφισμένα μέτρα.

Αυτά αφορούν τις συντάξεις, το αφορολόγητο και φυσικά τα πρωτογενή πλεονάσματα: 3,5% μέχρι το 2022 και μετά 2,2% μέχρι το 2060.

Πρωτογενή πλεονάσματα σημαίνουν πολύ απλά πολιτικές λιτότητας.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι κάθε άλλο παρά ελεύθερες θα είναι οι επόμενες κυβερνήσεις να αποφασίζουν τα δικά τους μέσα πολιτικής.

Έπειτα, προφανώς και δεν επιστρέφουμε απλώς στον… καπιταλισμό για να κάνουμε ταξική πάλη.

Τα μνημόνια αφήνουν ως κληρονομιά έναν άγριο νεοφιλελευθερισμό που βασική του κληρονομιά θα είναι ότι θα είναι πολύ δύσκολο να διεκδικείς.

Όταν όλα θα έχουν ιδιωτικοποιηθεί, όταν ουσιαστικά νομοθεσία για συλλογικές συμβάσεις δεν θα υπάρχει, όταν «νόμος είναι το δίκιο του επενδυτή», τότε μάλλον δεν θα μιλάμε για απλή επιστροφή στον ταξικό αγώνα και τα δίκια των εργαζομένων.

Προφανώς και πάμε σε μια νέα σελίδα.

Μόνο που είναι μια σελίδα ήδη γραμμένη.

Με μνημονιακά μέτρα, με τεράστιες απώλειες για μισθωτούς και συνταξιούχους, με αντεργατικά νομοθετήματα σε ισχύ, με το δημόσιο πλούτο ξεπουλημένο.

Πάμε σε νέα εποχή πολύ ναρκοθετημένη ως προς τις ανάγκες και τα δικαιώματα των υποτελών τάξεων. Σε χειρότερη και όχι καλύτερη αφετηρία.

Και το κυριότερο: πάμε σε μια νέα εποχή με την αριστερά στη μεγαλύτερη ανυποληψία.

Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη αυταπάτη από το να πιστεύει κανείς ότι μετά από το τρίτο μνημόνιο, μετά από τις ιδιωτικοποιήσεις, μετά τη μείωση του αφορολόγητου, οι κατώτερες τάξεις θα περιμένουν τον ΣΥΡΙΖΑ να τους οδηγήσει σε νέους αγώνες.

Γιατί μπορεί να φαντασιώνονται στην Κουμουνδούρου ότι θα γίνουν το νέο ΠΑΣΟΚ, αλλά καλό είναι να θυμούνται ότι το ΠΑΣΟΚ κάποτε έδωσε αρκετά στα λαϊκά στρώματα (πριν φυσικά μεταλλαχτεί και τα πάρει πίσω).

Τα πράγματα είναι απλά: οποιαδήποτε δυνατότητα πραγματικά προοδευτικής πολιτικής και όχι απλώς κάποιων περιστασιακών βοηθημάτων απαιτεί κάπως να ξεφορτωθούμε την κληρονομιά των μνημονίων.

Αυτό ούτε εύκολο είναι ούτε δεδομένο.

Το σίγουρο είναι ότι δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ το κόμμα που θα μπορούσε να ηγηθεί μιας τέτοιας προσπάθειας, όσα τσιτάτα του Μαρξ και εάν θυμηθούν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί όπως και να το δει κανείς, κληρονομιά των μνημονίων είναι ότι αποκτήσαμε και ένα ακόμη μνημονιακό και στις πολιτικές που εφαρμόζει νεοφιλελεύθερο κόμμα: τον ΣΥΡΙΖΑ.

Και επειδή στους Τριπριστές τους αρέσει πολύ και ο Μπρεχτ όταν πλάθουν τα παραμύθια τους θα τους θυμίσω το εξής: «Είδα το παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα νέο. Σερνόταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρομούσε νέες μυρωδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε πριν ξαναμυρίσει».

Με τη ματιά του φωτογράφου Μενέλαου Μυρίλλα...Η δουλειά βρώμαγε από το πρωί όταν τα σαΐνια της επικοινωνίας του Μαξίμου αποφάσισαν να ανακοινώσουν το ταξίδι του Πρωθυπουργού στην Ιθάκη....

Ο φωτογράφος Μενέλαος Μυρίλλας του πρακτορείου SOOC κατήγγειλε με ανάρτηση – καταπέλτη στο facebook τη μεθόδευση των υπογείων του Μαξίμου για το διάγγελμα του πρωθυπουργού στην Ιθάκη.

Αρχικά, οι επιτελείς του Μαξίμου προσπάθησαν να διατηρήσουν μυστική την επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στην Ιθάκη προκειμένου να αποφύγουν δημοσιογράφους και φωτογράφους και εν συνεχεία απαγόρευσαν στα ιδιωτικά φωτοειδησεογραφικά πρακτορεία που βρέθηκαν εγκαίρως στο νησί να καταγράψουν την ιστορική στιγμή του διαγγέλματος του Αλέξη Τσίπρα για την έξοδο από τα μνημόνια.

Ολόκληρη η ανάρτηση του Μενέλαου Μυρίλλα:

«Μεγάλο κείμενο. Στο πνεύμα των τελευταίων βαιραλ, όποιος είναι αληθινά φίλος μου ίσως το διαβάσει μέχρι τέλους. Βασισμένο σε αληθινή ιστορία. Απαιτείται γονική συναίνεση περιέχει μπινελίκια.

»Η δουλειά βρώμαγε από το πρωί όταν τα σαΐνια της επικοινωνίας του Μαξίμου αποφάσισαν να ανακοινώσουν το ταξίδι του Πρωθυπουργού στην Ιθάκη λεπτά αφότου το σινουκ με την κομπανία του Μαξίμου απογειώθηκε λες και θα προλαβαίναμε να πάμε από Αθήνα στην Ιθάκη σε μια ώρα. Βέβαια ξέροντας τι μαλακοπίτουρες έχουν υπάρξει στο παρελθόν εκεί στα υπόγεια του Μαξίμου είμασταν ήδη στο νησί με τον συνάδελφο φωτορεπόρτερ Γιώργο Κονταρίνη αλλά και άλλους δημοσιογράφους.

»Ευθυνόφοβα ανθρωπάκια που βρέθηκαν σε θέσεις εξουσίας, που τρέμουν ακόμα και την σκιά τους, κινούν σκοροφαγωμένα νήματα με σπασμωδικές κινήσεις και δεν έχουν καν το θάρρος να πουν ότι δεν θέλουμε κανέναν να καταγράψει κάτι που θεωρούν ιστορική στιγμή εκτός από αυτούς που ξέρουν ότι ελέγχουν και πληρώνουν (ΕΡΤ-Προσωπικός φωτογράφος του Πρωθυπουργού), ώστε να μην νιώσουν στιγμή πως μπορεί η μαριονέτα πάνω στην οποία ασελγούν να κάνει ένα ελεύθερο βήμα. Θα ήταν πιο έντιμο και σίγουρα πιο ευφυές να παραδεχτούν τι θέλουν, από το να μας λέει ο Προϊστάμενος του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού Θανάσης Καρτερός ότι «ποτέ δεν έχουν φωτογραφηθεί διαγγέλματα του Πρωθυπουργού, γιατί να γίνει σήμερα?» Λυπάμαι που οι παρωπίδες οι οποίες μάλλον γράφουν στην μια μεριά «έχουμε πάντα δίκιο» και στην άλλη «ο Τρότσκι απλά σκόνταψε με το κεφάλι στην ορειβατική αξίνα του συντρόφου Μερκαντέρ» και τις οποίες πιθανώς φοράει σε μόνιμη βάση δεκαετίες τώρα, δεν τον έκαναν να καταλάβει το ποσό υποβάθμισε το επικοινωνιακό Καβαφικό τρικ που και ο ίδιος ίσως προέκρινε, παραδεχόμενος οτι είναι άλλο ένα διάγγελμα της σειράς.

»Η άγνοια του πρωθυπουργού για το πόσο ηλίθιοι και ανίκανοι είναι αυτοί που έβαλε να τον περιτριγυρίζουν αλλά και πόσο μικρό τον κάνουν να δείχνει αποτυπώθηκε τόσο στην ειλικρινή του απορία όταν είδε εμένα και τον φωτογράφο της ευρωκινησης Γιώργο Κονταρίνη να μπαίνουμε στην συνάντηση που είχε με τον δήμαρχο Ιθάκης και με χαμόγελο μας ρώτησε «πού ήσασταν εσείς ρε παιδιά?» όσο και στην αμηχανία του όταν απαντήσαμε με τον τρόπο που άρμοζε. Ξέροντας την λατρεία μου στην Αριστοφανική θεατρική γλώσσα μπορείτε να φανταστείτε τι όμορφα πράγματα ακούστηκαν σήμερα, αυτή την τόσο γιορτινή και αισιόδοξη ημέρα. Νιώθω κάπως άσχημα που παραδέχθηκα με τοσες κάμερες κινητών να γράφουν, και της ΕΡΤ αλλά αυτή δεν μετράει γιατί όταν στριμοκωλιαζει κανείς τον Πρωθυπουργού ως εκ θαύματος είναι πάντα στο pause, ότι δεν σκοτίζομαι καθόλου για την συνάντηση με τον Δήμαρχο Ιθάκης, ξανά συγγνώμη κύριε δήμαρχε σάς το είπα και την ώρα που έπεφτε το ξεχεστηριο αλλά η δήλωση στην οποία μας απαγορεύτηκε από τους Αστυνομικούς του Μαξίμου να φωτογραφίσουμε κατόπιν εντολής του γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού ξεπερνά την συνάντηση σας κατά πολύ σαν είδηση και μάλιστα σε διεθνή κλίμακα.

»Όπως τόνισα στους αρμοδιους για αυτό το καραγκιοζιλικι αν κάνουμε και εμείς με τον ίδιο άθλιο τρόπο την δουλειά μας θα διασκεδάσει πλήθος κόσμου με τις εικόνες που θα βγούν, καθώς θεωρώ ότι μπορούμε να κάνουμε το Τουίτερ να εκσπερματίζει σε καθε τσίου με εικόνες που μας προσφέρονται απλόχερα, αν και μάλλον όχι εσκεμμένα, από αυτόν τον περίεργο εως αλλοπρόσαλλο κυβερνητικό σχηματισμό. Ο επαγγελματισμός μας και ο σεβασμός στον άλλον δεν μας επιτρέπει να το κάνουμε (όχι εσκεμμένα τουλάχιστον). Σεβασμό που εσείς εκεί στα υπόγεια του Μαξίμου δεν δείχνετε καιρό τώρα (πάλι εσκεμμένα) και που η ευεξία που μου έχουν προσφέρει οι μπύρες που έχω καταναλώσει για την σημερινή γιορτή σας με κάνει να τολμήσω να παραδεχτώ δημοσίως ότι φέρεστε κομματάκι σαν κομπλεξικοί μηνάρες. (Γράφεται και με ι χωρίς να αλλάζει η σημασία)

»Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ για να δώσω και εγώ την σημειολογία όσων συνέβησαν σήμερα με έναν «Καρτερικό» τρόπο είναι το παρακάτω σκίτσο του Αρκά, παλιό αλλά περισσότερο επίκαιρο από ποτέ.

»Όσοι φτάσατε έως το τέλος του ποστ κάντε ένα share μπας και φτάσει στα κατάλληλα μάτια και νιώσουν πόσο όμορφα περάσαμε και πόσο αισιόδοξοι νιώθουμε για ακόμα μια φορά, την πρώτη μεταμνημονιακή, που έχουμε τους σωστούς ανθρώπους στην σωστή θέση.»

Ο TAP καταλύτης εξελίξεων για την αποθήκη αερίου στην Καβάλα

Η ανάδειξη του αγωγού TAP ως του προτιμητέου αγωγού για τη μεταφορά του αερίου του Αζερμπαϊτζάν στην Ευρώπη, επαναφέρει στο προσκήνιο την υπόθεση του project δημιουργίας υπόγειας αποθήκης φυσικού αερίου, στο υπό εξάντληση υπεράκτιο πεδίο φυσικού αερίου της Νότιας Καβάλας.

Το έργο ως γνωστόν έχει περιληφθεί στα υπό αξιοποίηση assets του δημοσίου, που έχουν περάσει στο ΤΑΙΠΕΔ και μελετώνται οι τρόποι για την προσφορότερη εξέλιξη της διαδικασίας.

Ωστόσο η διαφαινόμενη διέλευση του TAP από τη χώρα μας, διαφοροποιεί τα δεδομένα: δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο αγωγός -καθώς θα φέρει στην περιοχή φυσικό αέριο από μια νέα πηγή- δημιουργεί προϋποθέσεις για την κατασκευή παράλληλων υποστηρικτικών υποδομών. Μια τέτοια υποδομή είναι και οι αποθηκευτικοί χώροι, με την Αλβανία μάλιστα να έχει ήδη σχεδιάσει και να βρίσκεται σε αρκετά προχωρημένο στάδιο, η κατασκευή τέτοιου χώρου εντός της δικής της επικράτειας.

Η ελληνική πλευρά γνωρίζει πάντως, ότι η δημιουργία αποθήκης συνιστά μια ακόμη σημαντική πρόκληση, στην προσπάθεια της χώρας μας να αναδειχθεί σε κόμβο προμήθειας και τιμολόγησης φυσικού αερίου για την ευρύτερη περιοχή: για να συμβεί αυτό είναι απαραίτητη η ύπαρξη υποδομών (LNG, αποθηκευτικοί χώροι, αγωγοί) που θα οδηγήσουν στην έλευση αερίου από διαφορετικές πηγές και φυσικά η ζήτηση. Το ζητούμενο βεβαίως υπό αυτό το πρίσμα είναι να «τρέξουν» άμεσα οι εξελίξεις καθώς οι σχεδιασμοί για τις συμφωνίες και τις συνεργασίες του TAP «κλειδώνουν».

Σύμφωνα με τα λόγια ανώτατου στελέχους του ΥΠΕΚΑ, που συνομίλησε με το Capital.gr «το έργο ή θα προχωρήσει άμεσα στους επόμενους μήνες ή δε θα γίνει ποτέ και αυτό το ξέρουμε». Υπό το πρίσμα αυτό δε θα πρέπει να αποκλείεται η ανάληψη πρωτοβουλιών συνεννόησης με το ΤΑΙΠΕΔ από την πλευρά του ΥΠΕΚΑ και αξιολόγησης - αξιοποίησης των μέχρι τώρα κινήσεων που έχουν γίνει για το projectτης αποθήκης.

(Χ. Φλουδόπουλος, capital.gr)

Historian Robin Lane Fox - Alexander The Great Was Greek, Macedonia Is Greece!

Macedonia is GREEK!

Ο Τσίπρας υπέγραψε το ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ χιλιάδων χρόνων ιστορίας.

Ελληνική γλώσσα

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ!

του Λευτέρη Παυλίδη.

Τόσος ντόρος… τόσα χρόνια… Κι όμως! Μετά από τόσες δεκαετίες, ακόμα συνεχίζει να τίθεται υπό αμφισβήτηση η ‘ιδιοκτησία’ του ονόματος από τους γείτονες Σκοπιανούς και να το διεκδικούν με τόση εμμονή.

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ. Γιατί όμως; Αφού ασχολήθηκαν τόσοι και τόσοι με το θέμα, ας κάνω κι εγώ μια ερασιτεχνική προσέγγιση, όσο πιο αντικειμενικά μπορώ, διότι ο συναισθηματισμός δυστυχώς μου το επιτρέπει μέχρι ένα σημείο. Ποιά είναι τα στοιχεία που μπορεί να κάνει έναν λαό να ταυτιστεί με ένα ιστορικό όνομα;

Καταρχήν η ίδια η ιστορία. Όλες οι αναφορές από τους αρχαίους ιστορικούς, μιλάνε για τοποθεσίες που και σήμερα ακόμη βρίσκονται στα ελληνικά εδάφη. Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι ιστορικές περιγραφές ανήκουν σε ελληνικές περιοχές και πόλεις (Δίον, Βεργίνα, Πέλλα κλπ) ούτε ότι η πρώτη πρωτεύουσα της Μακεδονικής Αυτοκρατορίας ήταν οι Αιγές και στη συνέχεια η Βεργίνα. Τόποι δηλαδή σε αδιαμφισβήτητο ελληνικό έδαφος, καθώς και ονόματα ελληνικά (όχι σλάβικα) με ελληνική ετυμολογία των λέξεων. 

Όλες οι αρχαιολογικές ανασκαφές που έγιναν, έφεραν στο φως αποδεικτικά στοιχεία για την ελληνικότητα της Μακεδονίας: ναοί, θέατρα, λουτρά, αλλά και μια ολόκληρη πόλη (Δίον) με τείχη, ψηφιδωτά και αγάλματα, με κορωνίδα τον τάφο του Φιλίππου στην Βεργίνα, καταμαρτυρούν την ελληνικότητά της. 

Περεταίρω, όλοι πρωταγωνιστές της Μακεδονικής ιστορίας είχαν επίσης ελληνικότατα ονόματα: Φίλιππος, Αλέξανδρος, Αρχέλαος, Κάσσανδρος, Ολυμπιάδα, Θεσσαλονίκη κλπ. Κανένας δεν είχε σλάβικο ή σλαβικής καταγωγής. Την ελληνική τους ρίζα μπορεί να αποδείξει μόνο η ετυμολογία τους. Για παράδειγμα: Αλέξανδρος σημαίνει προστάτης των ανδρών και προέρχεται από τις λέξεις «άλεξ» και «ανδρός», Φίλιππος σημαίνει φίλος των αλόγων και προέρχεται από τις λέξεις «φίλος» και «ίππος». Δυστυχώς για τους γείτονες, οι λέξεις αυτές δεν σημαίνουν τίποτα στη γλώσσα τους…

Και μια και μιλάμε για την γλώσσα. Είναι το δεύτερο στοιχείο που διακρίνει και διαχωρίζει τους Έλληνες από τους βάρβαρους (δεν το λέω εγώ, οι αρχαίοι Έλληνες το λέγανε). Ο ίδιος ο Μέγας Αλέξανδρος, υπερήφανος για την γλώσσα του και την καταγωγή του, όταν έστειλε στην Αθήνα τις 300 περσικές πανοπλίες παρουσιάζοντας τη νίκη του Γρανικού, ως νίκη του Πανελληνίου εναντίον των βαρβάρων, έθεσε την επιγραφή «Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων από των βαρβάρων των την Ασίαν κατοικούντων». Δεν βλέπω πουθενά σλάβικα. Όπως δεν υπάρχουν και σε όλα τα υπόλοιπα Μακεδονικά ευρήματα. Είναι πραγματικά αστείο και αγγίζει την γελοιότητα η διεκδίκηση της Μακεδονικής ιστορίας από τους Σλάβους. Μπροστά δε στην παντελή έλλειψη αιτιολογίας και επιχειρηματολογίας, δείχνει απίστευτη ασχετοσύνη και ανιστορικότητα.

Τρίτον: η φυλή. Οι Σλάβοι είναι μία ινδοευρωπαϊκή φυλή που εξαπλώθηκε από την κεντρική και ανατολική Ευρώπη, καθώς και από την βόρεια και την κεντρική Ασία και εγκαταστάθηκε στην περιοχή τον 6^ο αιώνα μ.Χ. [1]. Η ετυμολογία της λέξης προέρχεται από το «σκλάβοι», συναντάται δε με τις μορφές sclaveni και sclavi. Οι ίδιοι αυτοαποκαλούνταν Σλοβένοι, ενώ οι γείτονές τους Γερμανοί τούς ονόμαζαν Wenden ή Winden, δηλαδή κελτικός κλάδος που αφομοιώθηκε από τους Σλάβους αργότερα. 

Πώς λοιπόν ένας λαός που εμφανίστηκε στη περιοχή 1.000 ολόκληρα χρόνια μετά τον Μέγα Αλέξανδρο και την δημιουργία της Μακεδονικής Αυτοκρατορίας, διεκδικεί τόσο την καταγωγή του Μέγα Στρατηλάτη όσο και το όνομα Μακεδονία; Ποια λογική έχει; Είναι δυνατόν να στέκεται ένας τέτοιος ισχυρισμός; Με αυτή τη λογική να διεκδικήσουμε κι εμείς την βόρεια Ήπειρο από την Αλβανία, αλλά και την ανατολική Θράκη από την Τουρκία! Αφού αρκεί μόνο η γεωγραφική θέση, χωρίς κανένα άλλο από τα στοιχεία που προπεριέγραψα. Και αντιστρέφοντας, πώς θα αντιδρούσαν οι Γερμανοί εάν η Αυστρία διεκδικούσε μέρος της Βαυαρίας, οι Ιταλοί εάν η Ελβετία διεκδικούσε την Λομβαρδία ή οι Γάλλοι εάν οι Βρετανοί διεκδικούσαν την Βρετάνη; Θυμίζω δε τι συμβαίνει στις μέρες μας στην Ισπανία με την Καταλονία, όπου εκεί δεν διεκδικεί άλλος λαός, αλλά ένα μέρος των ίδιων των Ισπανών επιθυμεί να αυτονομηθεί!

Ας εξετάσουμε όμως και το περιβόητο ζήτημα της γεωγραφικής τους θέσης. Αν και δεν αρκεί από μόνη της η τοποθεσία για να εξασφαλίσει την υιοθέτηση μιας ονομασίας (και μάλιστα μιας χώρας) ας δούμε τι συνδέει την περιοχή τους με την Μακεδονία. Σύμφωνα με τις περιγραφές του Ησίοδου, το αρχαίο Μακεδονικό βασίλειο, συνόρευε στα δυτικά με το βασίλειο της Ηπείρου, στα βορειοανατολικά με τους Ιλλυριούς, στα βόρεια με τους Παίονες και στα ανατολικά με τους Θράκες. Πράγματι, η τότε Μακεδονία εκτείνονταν και συμπεριελάμβανε και εδάφη της σημερινής Fyrom, όπως και μέρος της Βουλγαρίας. Για την ακρίβεια, ένα μικρό βόρειο τμήμα της τότε Μακεδονίας περιελάμβανε ένα επίσης μικρό (νότιο) τμήμα της σημερινής Fyrom. Αυτό βέβαια εάν εξετάσουμε το βασίλειο της Μακεδονίας επί εποχής Φιλίππου, διότι επί εποχής Μ.Αλεξάνδρου καταλάμβανε σχεδόν όλο τον τότε γνωστό κόσμο! Όλη τη Βαλκανική χερσόνησο, την βόρεια Αφρική, όλη την Ασία, μέχρι και τις Ινδίες (τελικά η γεωγραφική λογική θα μπορούσε να μας βάλει σε μεγάλους μπελάδες με πολλά κράτη). Φανταστείτε το Πακιστάν να διεκδικεί την ονομασία της Μακεδονίας, επειδή εκεί ζει μια φυλή (Καλάς) που ισχυρίζεται πως είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου! [6] Γελάτε;

Κατόπιν τούτων ρωτώ: είναι δυνατόν να παραβλέψουμε όλα τα υπόλοιπα στοιχεία και να τα απομονώσουμε, περιοριζόμενοι μόνο στη γεωγραφική θέση, δανείζοντας έτσι ή καλύτερα παραχωρώντας μέρος του ελληνικού ονόματος; Λένε μερικοί «ας συμφωνήσουμε να ονομαστούν Άνω Μακεδονία». Είναι τόσο απλό; Πόσο αφελής μπορεί να είναι κάποιος σήμερα, με όλες τις απειλές που δέχεται περιμετρικά η χώρα μας από το βαλκανικό τόξο (Τουρκία-Βουλγαρία-Σκόπια-Αλβανία) για να ενδίδει με τόση ευκολία; 

Στην Ελλάδα τίποτα δεν χαρίστηκε. Ό,τι έχει κερδήθηκε και μάλιστα με ποταμούς αίματος. Επειδή λοιπόν ουδείς γνωρίζει τι μπορεί να ακολουθήσει στο μέλλον, θα πρέπει να είμαστε πιο φρόνιμοι και να επιδείξουμε ωριμότητα και υπευθυνότητα. Η εξωτερική μας πολιτική άλλωστε και η διπλωματία ποτέ δεν ήταν το δυνατά μας σημεία, γι’ αυτό και φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο. Να μιλάμε δηλαδή για τα αυτονόητα. Απ’ την άλλη, ο αλυτρωτισμός των γειτόνων έχει επιδειχθεί πολλάκις και κατά καιρούς έχουν προβάλει και εδαφικές βλέψεις.

Και για όσους δεν το γνωρίζουν, να θυμίσω και το εξής: η περιοχή των γειτόνων, ως γεωγραφικό διαμέρισμα, επί εποχής Τίτο δηλαδή σαν Γιουγκοσλαβία, είχε όνομα. ΛεγότανVardarska. Υπάρχουν πολλά ιστορικά στοιχεία και ντοκουμέντα και όποιος το ψάξει θα το διαπιστώσει. Είναι η ονομασία του Αξιού στα σλάβικα (Vadar) από όπου και προήλθε ο γνωστός μας παγωμένος άνεμος Βαρδάρης. Η δε Μπανόβινα του Βαρδάρη ήταν μία από της εννέα Μπανόβινες του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας. Τι τους εμποδίζει να επιστρέψουν σε αυτό; Υπάρχει βέβαια και μια άλλη ιστορική θέση, καθαρά ως άποψη και ασχέτως αν θα το δεχτούμε ή όχι, που μιλάει για την αρχαία Παιονία [2]. Και για αυτό το θέμα υπάρχουν πάρα πολλά στοιχεία, αλλά εμάς τους Κιλκισιώτες μας πονάει και αυτό [4]. Αν κρίνω από την πρόσφατη αντίδραση του Δημάρχου Παιονίας [5] μπορούμε να φανταστούμε πως θα αντιδρούσαν οι συντοπίτες μας σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο…

Τέλος, ας μη λησμονήσουμε -συνδυάζοντας και Χριστιανικές πηγές- την περιοδεία του Αποστόλου Παύλου στη Μακεδονία και μάλιστα 2 φορές. Ποιά μέρη επισκέφτηκε; Την Νεάπολη Καβάλας, τους Φιλίππους, την Αμφίπολη, την Απολλωνία, την Θεσσαλονίκη και την Βέροια. Όλες αυτές οι πόλεις αποτελούν την ιστορική Μακεδονία και καμία δεν βρίσκεται στα γειτονικά εδάφη. Αλλά και οι επιστολές του «προς Θεσσαλονικείς» αναφέρονται στους ομώνυμους κατοίκους της ελληνικής πόλης. Τίποτα δεν παραπέμπει γεωγραφικά στην Fyrom. Εάν μπορούσαν να προβάλουν έστω και ένα στοιχείο σύνδεσης (πέραν από τον ελλιπή γεωγραφικό) ίσως να μπορούσε να μπει σε μια σοβαρή βάση αυτή η συζήτηση.

Όλα αυτά είναι γνωστά σε όλους. Και οι ιστορικοί δεν είναι ανιστόρητοι, ξέρουν πολύ καλά την αλήθεια. Οι ξένοι μάλιστα, διδάσκονται ίσως καλύτερα την ελληνική ιστορία κι από μας τους Έλληνες. Και οι ηγεσίες τους γνωρίζουν επίσης καλά ποια είναι η πραγματικότητα. Τότε γιατί το κάνουν; Γιατί αναγνώρισαν 98 (και όχι 133) κράτη το όνομα Μακεδονία ή Δημοκρατία της Μακεδονίας στους γείτονες; [3]. Αυτό είναι μια άλλη ιστορία που έχει να κάνει με την σκόπιμη συρρίκνωση της Ελλάδας, αλλά επί του παρόντος δεν θα αναλύσω περισσότερο. Ο έχων οφθαλμούς ορά, ο έχων ώτα ακουέτω κι ο έχων νουν νοείτω. Το θέμα όμως δεν είναι γιατί το επιδιώκουν οι άλλες ηγεσίες, αλλά γιατί το αποδέχεται η δική μας; Ούτε σε αυτό θα απαντήσω και θα σας παραπέμψω και πάλι στη παραπάνω φράση του Χριστού…

Έχοντας φτάσει στο τέλος αυτού του κειμένου, νιώθω ειλικρινά ότι τόση ώρα προσπαθώ να αποδείξω τα αυταπόδεικτα. Πράγματα που δεν χρειάζονται να αποδειχτούν, μας βάζουν στη διαδικασία να τα αποδείξουμε. Κρίμα. Νιώθω ντροπή. Δεν είναι δυνατόν οι πολιτικάντηδες αυτής της χώρας να δέχονται να συζητούν για τέτοια θέματα. Κάποια ζητήματα, όπως τα εθνικά, είναι αδιαπραγμάτευτα και πέραν κάθε αμφισβήτησης. Εφόσον τολμούν να τα διαπραγματεύονται, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: ή δεν γνωρίζουν την ιστορία (κάτι που δεν τους απαλλάσσει από την ευθύνη) ή μολονότι την γνωρίζουν… την ξεπουλούν. Η Μακεδονία όμως δεν πωλείται ούτε ενοικιάζεται και προπάντων δεν δωρίζεται! Αυτό το απέδειξαν χθες στη Θεσσαλονίκη οι 500.000 Έλληνες που μετέβησαν στη συμπρωτεύουσα για να διαμαρτυρηθούν, προαισθανόμενοι τις προθέσεις των πολιτικάντηδων που θέτουν υπό συζήτηση το όνομά της.

Η νέα διοίκηση του Λυκείου Ελληνίδων Καβάλας

Αρχαιρεσίες για την ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου πραγματοποιήθηκαν την Τρίτη 21.2.2018 το απόγευμα  στο Λύκειο Ελληνίδων Καβάλας. Το νέο 15μελές Δ.Σ. του ΛΕΚ απαρτίζουν :

Πρόεδρος :                                                   Μαρίνα Φιλιππίδου

Αντιπρόεδρος Α’ :                             Ευτέρπη Σαμαρά

Αντιπρόεδρος Β’ :                                        Ιωσηφίνα Σεχλίδου

Γεν. Γραμματέας :                             Βενετία Γρηγοριάδου

Ειδική Γραμματέας :                                    Ευαγγελία Παπαγιάννη

Ταμίας:                                Ανδρομάχη Γρηγοριάδου

Μέλη:                                                          Κωνσταντίνα Σαμαρά (Έφορος Ιματιοθήκης)                            

                                                                   Ευδοξία Παπαδοπούλου (Έφορος Χορού)

                                                                   Σεβαστή Δαμπαλά

                                                                   Μαρία Καρακεσίσογλου

                                                                   Ευμορφία Κατσικά

                                                                   Φερενίκη Ζαρζαβατσάκη

                                                                   Μαρία Αργύρη

                                                                   Ελένη Μόδη

                                                                   Παρθένα Ελευθεριάδου

Επί 1.000 χρόνια τα Σκόπια ονομαζόταν Δαρδανία

Μια επιστολή του 2010 για το Μακεδονικό προς τον Πρωθυπουργό της Ελλάδος, που πρέπει να διαβαστεί κυρίως σήμερα από όλους τους Έλληνες. 
ΠΕΤΡΟΣ Α. ΓΕΩΡΓΑΝΤΖΗΣ                                                                     
Ξάνθη 15 Οκτωβρίου 2010 
Δρ. Θ. – ιστορικός 
Τρις βραβευμένος από την Ακαδημία Αθηνών 
Αντίκα 19 Ξάνθη. τηλ. 2541024872 

Ανοιχτή επιστολή Προς: 
1. τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας κ. Γ. Παπανδρέου,  
2. τον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων κ. Φ. Πετσάνλικον,  
3. τους κ. αρχηγούς των Κομμάτων της Ελληνικής Βουλής και  
4. όλους εν γένει τους Βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου. 

Αξιότιμοι Κύριοι, Παρακολουθώ εξ αρχής, όσο μπορώ περισσότερο από την απόμακρη και ακριτική Ξάνθη, τα όσα κατά καιρούς λέγονται και γράφονται γύρω από το θέμα της ονοματοδοσίας της χώρας που σήμερα φέρει την ονομασία Π.Γ.Δ.Μ. και τις θέσεις των ελληνικών κομμάτων γύρω από την υιοθέτηση ή μη της ονομασίας «Μακεδονία» ή «με προσθήκη γεωγραφικού προσδιορισμού» (π.χ. Άνω ή βόρεια Μακεδονία ή Μακεδονία του Βαρδάρη κ.λπ) ή τα «παράγωγα» αυτής, και απορώ γιατί όλοι αυτοί οι δόλιχοι και μαιανδρισμοί και δεν αξιώνετε να λάβει το δικό της όνομα, για το οποίο ευθύς στη συνέχεια ο λόγος. Αρχικά θέλω να σημειώσω ότι δεν είναι δυνατόν να προσδιορισθεί ένας χώρος μόνον γεωγραφικά, χωρίς να υπεμφαίνεται αυτού η ιστορία. Π.χ. δεν μπορούμε να λέγουμε «Θερμοπύλες» ή «Μαραθώνας» ή «Σαλαμίνα» χωρίς συνειρμικά να συνδέονται αυτοί με τα ιστορικά γεγονότα που έλαβαν χώρα σε κάθε χώρο. ΄ Αλλες λέξεσι η γεωγραφία και η ιστορία ενός χώρου είναι αλληλένδετες ώστε το ιστορικό γεγονός να συνδέεται άρρηκτα με κάποιο γεωγραφικό χώρο και τανάπαλι κάθε γεωγραφικός χώρος έχει την ιστορία του. Εάν χωρισθούν αυτά τα δύο τότε η ιστορία καταντά μύθος η δε γεωγραφία terra ingognita (χώρα παρθένα και ανεξερεύνητη). Οσον αφορά στη χώρα που σήμερα «αυτοπροσδιορίζεται» ως Π.Γ.Δ.Μ. και φιλοδοξεί να «βαπτισθεί» διεθνώς ως «Μακεδονία», είναι απορίας άξιο γιατί δεν σας ενημέρωσαν εδώ και τόσα χρόνια οι καθ΄ ύλην αρμόδιοι σύμβουλοί σας ή έστω τα ανώτατα πνευματικά ιδρύματα της χώρας μας ή οι σοφοί αυτών καθηγητές, ότι η χώρα αυτή είχε επί χίλια και πλέον χρόνια δική της ονομασία, η οποία δεν είχε ποτέ καμιά απολύτως σχέση ούτε με την ονομασία Μακεδονία ούτε με τα γεωγραφικά ή ιστορικά παράγωγά της. Η περιοχή, αξιότιμοι κύριοι, που σήμερα παρουσιάζεται ως κρατίδιο με την ονομασία Π.Γ.Δ.Μ ή κοινώς των Σκοπίων, καθ΄ όλη τη ρωμαϊκή και τη βυζαντινή εποχή όχι μόνον δεν ελογίζετο ως Μακεδονία αλλ΄ ούτε ως τμήμα αυτής της «πρώτης» ούτε της «δεύτερης» , αλλ΄ ως εντελώς ιδιαίτερη χώρα που έφερε την ονομασία «ΔΑΡΔΑΝΙΑ ». Με αυτή την ονομασία ήταν γνωστή ήδη από τα χρόνια του Μ.Αλεξάνδρου, προχριστιανικά Ρωμαϊκά χρόνια μέχρι το μεσαίωνα. Συγκεκριμένα (περιοριζόμενος μόνον σε ελάχιστες ιστορικές μαρτυρίες) : 
1. Ο ιστορικός Αππιανός, α) στα «Ιλλυρικά» του (1,1), έγραφε: «Ιλλυριούς ΄Ελληνες ηγούνται τους υπέρ τε Μακεδονίαν και Θράκην <όντας>… Ιλλυριω δε παίδας Εγχελέα και Αυταριέα και Δάρδανω και Μαίδον…»,  β) στα «Μιθριδατικά» του (222,2) σημείωνε: « Σύλλας… Ενετούς και Δαρδανέας και Σιντους, περίοικα Μακεδόνων έθνη, συνεχώς ες Μακεδονίαν εμβάλλοντα, επιών επόρθει» και γ) στον «Εμφύλιο πόλεμο» βιβλ.5, κεφ. 8 ανέφερε: «τους δ΄ επί Δαρδανέας, έτερον Ιλλυριών γένος, αεί Μακεδονίαν επιτρέχοντας»  
2. Ο γεωγράφος Κλαύδιος Πτολεμαίος στη Γεωγραφία του (βιβλ.3 κ.9) προσδιορίζει αυτή τη χώρα γράφοντας: «Κατέχουσι δε της επαρχίας… τα προς τη Μακεδονία Δάρδανοι» (δηλ. στα σύνορα προς τη Μακεδονία, όχι όμως μέσα στη Μακεδονία) και λίγο πιο κάτω κατονομάζει τις πόλεις αυτής « της Δαρδανίας δ΄ πόλεις : Ναϊσσός, Αρριβάντιον, Ουλπιανόν, Σκούποι (τα σημερ. Σκόπια)». 
3. Ο έτερος γεωγράφος Στράβων γράφει στά «Γεωγραφικά» του, Βιβλ. 7 κεφ. 5: «… και τοις άλλοις έθνεσι τοις ταύτη συνέβη… οι γαρ πλείστον δυνάμενοι πρότερον τελέως εταπεινώθησαν και εξέλιπον, Γαλατών μεν Βοίοι και Σκορδίσται. Ιλλυριών δε Αυταριάται και Αρδιαίοι και Δαρδάνιοι, Θρακών δε Τριβαλλοί υπ΄ αλλήλων μεν εξ αρχης, ύστερον δε υπό Μακεδόνων και Ρωμαίων εκπολεμούμενοι…» (Σχόλιον: Αρα οι Δαρδάνιοι δεν θεωρούνταν ως Μακεδόνες-Ελληνες αλλ’  ως Ιλλυριοί». Και λίγο πιό κάτω Βιβλ. 7 κεφ. 5 προσθέτει: « Δρίλων ποταμός ανάπλουν έχων προς έω μέχρι της Δαρδανικής, η συνάπτει τοις Μακεδονικοίς έθνεσι και τοις Παιονικοίς προς μεσημβρίαν», όπου διακρίνονται και πάλι οι Δαρδάνιοι από τα «Μακεδονικά έθνη». (άρα μαρτυρείται και εδώ ότι η Δαρδανία είναι μεν όμορος αλλά δεν είναι Μακεδονία.). Σε άλλη δε ενότητα σημειώνει ο ίδιος γεωγράφος: «άγριοι δ’ όντες οι Δαρδάνιοι τελέως, ώσθ΄ υπό ταις κοπρίαις ορύξαντες σπήλαια ενταύθα διαίτας ποιείσθαι».  4. Ο ιστορικός Πολύβιος εξιστορεί Βιβλ. 4 κεφ. 66 : «Ετι δε περί ταύτα γινομένου του βασιλέως, παρήν εκ Μακεδονίας άγγελος διασαφών ότι συμβαίνει τοις Δαρδανείς, υπονενοηκόταν την εις Πελοπόννησον αυτού στρατείαν, αθροίζειν δυνάμεις και παρα-σκευήν ποιείσθαι μεγάλην, κεκρικότας εμβαλείν εις την Μακεδονίαν. Ακούσας δε ταύτα και νομίσας αναγκαίον είναι βοηθείν κατα τάχος τη Μακεδονία… μετά σπουδής εποιείτο την επάνοδον… Παραγενομένου δ΄ αυτού της Μακεδονίας, ακούσαντες οι Δαρδάνιοι παρά Θρακών τινων αυτομόλων την παρουσίαν Φιλίππου, καταπλαγέντες παραχρήμα διέλυσαν τήν στρατείαν, καίπερ ήδη σύνεγγυς όντες της Μακεδονίας. Φιλιππος δε πυθόμενος την των Δαρδανέων μετάνοιαν τους μεν Μακεδόνας διαφήκεν πάντας επί την της οπώρας συγκομιδήν..».  Βλέπε καί βιβλ.5,97, βιβλ. 25,6 και βιβλ.28,8. 
5. Ο ρήτορας Μάλχος έγραφε τον Ε΄αι. μ.Χ. στο « Εκλογαί περί πρέσβεων Ρωμαίων προς έθνη» για γεγονότα του 479 μ.Χ.: « δειν ουν, ει αυτώ πείθοιτο, εκλιπείν μεν την Ηπειρον και τας αυτόθι πόλεις (ουδενί γαρ είναι φορητόν πόλεις ούτω μεγάλας, των οικητόρων εκβληθέντων, υπ΄αυτού κατέχεσθαι) ελθείν δε εις Δαρδανίαν»  (P.G. τ.113 στ.765) . Και λίγο πιό κάτω σημείωνε:  «….αλλά νυν μεν αυτούς εάν αυτού επιχειμάσαι, μήτε πρόσω χωρούντας <ων> έχουσι πόλεων μήτε επιφθείροντας συνθέμενον δε περί πάντων επί τούτοις άμα τω ήρι πέμψαι τον άξοντα επί την Δαρδανίαν……. »  (P.G. τ.113 στ.768). 
6. Ο γραμματικός Ιεροκλής (εποχή Ιουστινιανού, 6ος αι. μ.Χ.) στον «Συνέκδημό» του (όπου καταχωρίζονται οι επαρχίες της Βυζαντινής αυτοκρατορίας) γράφει ……: « ις΄ Επαρχία Δαρδανίας, υπό ηγεμόνα, πόλεις γ΄ Σκούπο (τα σημερινά Σκόπια) μητρόπολις, Μηρίων, Ουλπιανά», 
7. Αυτά ακριβώς επαναλαμβάνει και ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος (10ος αι. μ. Χ) στο «περί θεμάτων» έργο του. (P.G. τ.113 στ.145) 
8. Τέλος και ο Ι. Ζωναράς στην επιτομή της ιστορίας του έγραφε (τ. 2 σ.294):   « …ως δε ο Απούσιος τη χώρα αυτού ισχυρώς ενέκειτο και οι Δάρδανοι την πρόσορον σφίσι Μακεδονίαν εκακούργουν, οικούσι δ΄ ούτοι υπέρ τε Ιλλυριών καί υπέρ Μακεδόνων» (΄Αρα και εδώ διακρίνονται οι Δαρδάνιοι των Μακεδόνων και η Δαρδανία της Μακεδονίας). Εξ αυτών των ολιγίστων ιστορικών μαρτυριών συνάγεται ότι η Δαρδανία ποτέ δεν ήταν Μακεδονία αλλ΄ απλά «πρόσορος» (όμορος, γειτονική) και μάλιστα σχεδόν πάντοτε εχθρικά διακείμενη προς τη Μακεδονία. Εάν η Δαρδανία εθεωρείτο Μακεδονία, άρα Ελλάδα, και οι Δαρδάνιοι ως Μακεδόνες-Ελληνες και όχι Ιλλυριοί τότε π.χ. ο Στράβων θα έγραφε «έστι μεν ουν Ελλάς και η Δαρδανία», όπως γράφει για τη Μακεδονία (Βιβλ. 7 κεφ. 1) ή έστω «έστι μεν ουν Μακεδονία και η Δαρδανία» ή θα έγραφε το: «εν Μακεδονία, η νυν Δαρδανία καλείται» όπως γράφει για τη Μακεδονία «εν Θρήκη, η νυν Μακεδονία καλείται» (Βιβλ. 7α κεφ.1). 
Εάν λοιπόν οι αγαπητοί μας γείτονες ορέγονται και επιθυμούν να αποκτήσουν κάποιο ιστορικό όνομα, που να εκφράζει το παρελθόν τους, την ιστορία και τον χαρακτήρα τους, δέν έχουν παρά να αποδεχθούν αυτό που είχαν επί χίλια και πλέον χρόνια, πριν χάσουν την αυτοσυνειδησία και την ιστορική τους μνήμη και ταυτότητα. Ούτε απάτορες ούτε αμήτορες ούτε αγενεαλόγητοι ούτε «αβάπτιστοι» υπήρξαν και είναι (και πατέρες και μητέρες είχαν τους Δαρδάνιους ή Δάρδανες, και όνομα είχαν). Αλλά το να θέλουν να απαλείψουν ή να λησμονήσουν το παρελθόν, την ονομασία και την ιστορία τους ή «ποιούμενοι τη νήσσα» να λοφάζουν και να μή θέλουν να βγάλουν στην επιφάνεια την πραγματική πατρογονική τους ονομασία αλλ΄ αντίθετα να ωρέγονται να ιδιοποιηθούν αλλότρια ονόματα, ιστορία, παρελθόν, ταυτότητα και συνείδηση, αποδεικνύει ότι όχι μόνον διακατέχονται από αισθήματα μειονεκτικότητας (πράγμα που δεν τους τιμά, διότι είναι ωσάν να θέλουν να διαγράψουν τους γονείς και προπάτορές τους ως και την ιστορική τους πραγματικότητα,) αλλά και επεκτατικές βλέψεις και μελλοντικές διεκδικήσεις σε βάρος της Μακεδονίας και κατ΄ επέκταση σε βάρος της Ελλάδας. Εσείς όμως κ.κ. Ελληνες Βουλευτές ως ταχθέντες και ορκισθέντες να φυλάσσετε τις «Θερμοπύλες» του έθνους, οφείλετε να αγρυπνείτε και να μη επιτρέψετε τη διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας. Αντίθετα να επιμείνετε, ως σύγχρονοι Κυναίγειροι, η μεν χώρα τους να αποκαλείται εφεξής διεθνώς «ΔΑΡΔΑΝΙΑ» και οι ίδιοι «ΔΑΡΔΑΝΕΣ ή ΔΑΡΔΑΝΙΟΙ». Σε καμμιά όμως περίπτωση δεν έχουν το ιστορικό δικαίωμα, πολύ δε περισσότερο και εσείς να συγκατανεύσετε, η χώρα τους να ονομάζεται «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» ούτε βέβαια έστω με κάποιον σύνθετο γεωγραφικό προσδιορισμό αυτής, ούτε οι ίδιοι «ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ». 
Με τιμή ΠΕΤΡΟΣ ΓΕΩΡΓΑΝΤΖΗΣ΄

Κρίσιμες Αλήθειες για το Όνομα των Σκοπίων

Το θέμα των Σκοπίων, όπως άλλωστε και τα Ελληνοτουρκικά ζητήματα έχουν χρονίσει δραματικά και αδικαιολόγητα, και βρίσκονται τελματωμένα, κάτι που σαφώς εξυπηρετεί τα συμφέροντα των διεκδικητών (ΠΓΔΜ-Τουρκία) σε βάρος των Εθνικών μας Δικαίων, καθώς παγιώνονται καταστάσεις που υπονομεύουν τα συμφέροντα και νόμιμα δικαιώματα του Ελληνικού Κράτους και του Ελληνισμού.

Αυτό όμως, κατ’ ουδένα λόγο, πρέπει να οδηγήσει σε μη ασφαλείς και πρόχειρες λύσεις, που, καθ’ όλες τις ενδείξεις, δεν θα εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα της Ελλάδος, αλλά τις επιδιώξεις των αντιπάλων μας ή Μεγάλων Δυνάμεων που θέλουν να προωθήσουν, για τους δικούς τους λόγους, λύσεις συμβιβαστικές, που ούτε την αλήθεια και το δίκαιο υπηρετούν ούτε μακροπρόθεσμα θα παγιώσουν την ειρήνη και τη σταθερότητα.

Είναι σαφές για κάθε σοβαρό παρατηρητή ότι η σπουδή που επιδεικνύει η Ελληνική Κυβέρνηση για λύση εντός του πρώτου εξαμήνου του 2018 στο θέμα της διαφοράς για το όνομα των Σκοπίων, γίνεται είτε καθ’ υπόδειξιν ισχυρών ξένων είτε με στόχο κομματικά πολικά οφέλη στην εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση της χώρας μας. Και τα δύο είναι απαράδεκτα εφόσον δεν ανταποκρίνονται στα αληθή και προσεκτικά σταθμισμένα ελληνικά συμφέροντα.

Παρά την φαινομενικά θετική συγκυρία στο εσωτερικό της ΠΓΔΜ, μετά την πρόσφατη πολιτική αλλαγή, οι δηλώσεις του Πρωθυπουργού κ. Ζάεφ και του Υπ. Εξωτερικών κ. Δημητρώφ, δεν παρέχουν καμία ένδειξη ότι έχουν μεταβάλει ουσιαστικά τις πάγιες θέσεις των Σκοπίων για το κρατικό όνομα, την εθνική ταυτότητα, την ιστορία και την ιδεολογία της γειτονικής χώρας.

Το μικρό lifting που εμφανίζεται, προφανώς υπό την πίεση της ανάγκης για ένταξη στο ΝΑΤΟ (τον προσεχή Ιούνιο μάλιστα), και την Ευρωπαϊκή Ένωση, με στόχο την πολιτική, και οικονομική σταθεροποίηση της μικρής βόρειας χώρας, μάλλον οφείλεται στα διαπιστωμένα αδιέξοδα της μακράς διακυβέρνησης του «εξαρχαϊστή» και εθνικιστή Γκρούεφσκι, αλλά κυρίως στις προτροπές και απαιτήσεις ξένων (ΗΠΑ-Ε.Ε.), για να υπάρξει πρόοδος στην πορεία και της ΠΓΔΜ (αλλά στη συνέχεια και των άλλων χωρών των Δυτ. Βαλκανίων) προς την ενσωμάτωσή τους στους Ευρωατλαντικούς θεσμούς. Δυστυχώς, αρνητική εμπειρία τέτοιων «όπως όπως» «λύσεων», έχουμε αποκομίσει από την Βοσνία-Ερζεγοβίνη, το Κοσσυφοπέδιο, αλλά βέβαια και από τις προωθούμενες μορφές διευθέτησης του Κυπριακού.

Ενόψει των παραπάνω, θα καταγράψουμε συνοπτικά στη συνέχεια τα κρίσιμα στοιχεία που πρέπει να αντιμετωπισθούν σε σχέση με τις Ελληνο-Σκοπιανές εκκρεμότητες, ώστε το όνομα της γειτονικής χώρας και το πακέτο συμφωνίας που θα το συνοδεύει, να ανταποκρίνεται στην ιστορική, δικαιϊκή και πολιτική πραγματικότητα και να εγκαθιδρύει ένα περιβάλλον διμερούς και περιφερειακής σταθερότητας, ειρήνης, συνεργασίας και καλής γειτονίας.

1. Το όνομα της Μακεδονίας δεν πρέπει να περιλαμβάνεται στο κρατικό όνομα των Σκοπίων με καμία απλή ή σύνθετη μορφή. Το γεγονός ότι τα Σκόπια χρησιμοποιούν ως συνταγματικό κρατικό τους όνομα τον όρο Μακεδονία, δηλαδή εμφανίζονται με αυτό ως υποκείμενο Διεθνούς Δικαίου και μέλος της Διεθνούς Κοινότητας, τους προσδίδει ένα τεράστιο πλεονέκτημα για την επιδιωκόμενη μονοπώληση του ονόματος στις διεθνείς σχέσεις, κάτι που δεν μπορεί να αντισταθμίσει με κανένα τρόπο η Ελλάδα, παρά το ότι κατέχει ως επικράτειά της το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της γεωγραφικής Μακεδονίας, έχει, αλλά μόνον ως Περιφέρειες του Κράτους της, την Ελληνική Μακεδονία, χωρίς όμως διεθνή υπόσταση.

Επίσης, έτσι αλλοτριώνεται και η Μακεδονική ιστορική κληρονομιά (δηλαδή αυτή της Κλασικής και Ελληνιστικής Περιόδου) με την οποία έγινε παγκοσμίως γνωστή η Μακεδονία και στην οποία αναφέρεται ακόμη και σήμερα η διεθνής κοινότητα με αφορμή το Μακεδονικό κράτος του Φιλίππου Β’ και του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των διαδόχων του.

Η ιστορία, η γλώσσα και ο πολιτισμός εκείνης της Μακεδονικής περιόδου ταυτίζονται με τους αντίστοιχους του Ελληνισμού των άλλων περιοχών της κλασσικής Ελλάδας. Κληρονόμοι του πολιτιστικού αυτού κεκτημένου (που συνεχίστηκε και στην περίοδο της κατ’ εξοχήν Ελληνικής, Βυζαντινής Αυτοκρατορίας) είναι οι σημερινοί Έλληνες το γένος. Η έλευση των Σλαβικών φύλων στις περιοχές βορείως της Μακεδονίας έγινε μετά τον 6ο αιώνα, άρα δεν έχει την παραμικρή σχέση με την ιστορική περίοδο του 4ου π.Χ. αιώνα και μετά, η οποία κατέστησε γνωστή την Μακεδονία παγκοσμίως.

Η ιστορία της γεωγραφικής Μακεδονίας, έκτοτε, ήταν ταυτισμένη με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η οποία στη συνέχεια εξελληνίσθηκε πολιτιστικά και μετά η Μακεδονία ήταν επαρχία της Βυζαντινής και αργότερα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (και μάλιστα ενωμένη και με εκτός της Μακεδονίας περιοχές).

Οι Βαλκανικοί πόλεμοι διαμόρφωσαν την σημερινή κατανομή της Μακεδονίας μεταξύ της Ελλάδας (55%, και πάνω από 80% της κλασσικής Μακεδονίας), της ΠΓΔΜ (35%) και της Βουλγαρίας (10%).

Οι Σκοπιανοί απέδειξαν, με τον τρόπο που εφήρμοσαν (δηλαδή καταχράσθηκαν) τόσο τα δύο θεμελιώδη ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (817 και 845/1993), αλλά κυρίως την Ενδιάμεση Συμφωνία Ελλάδος-ΠΓΔΜ (του 1995), ότι δεν μπορεί να τους εμπιστευθεί η Ελλάδα (αλλά ούτε και η Διεθνής Κοινότητα), το γεωγραφικό όνομα της Μακεδονίας, ως κρατικό τους όνομα. Ο επικίνδυνος (ψευτο-) αλυτρωτισμός σε βάρος της Ελλάδος (και της Βουλγαρίας) με τον οποίο επένδυσαν τη χρήση του ονόματος Μακεδονία (δηλαδή απειλή εδαφικής διεκδίκησης κατά της ακεραιότητας των δύο χωρών), μέσω του ασύστατου ιδεολογήματος περί τεμαχισμένης πρώην ενιαίας Μακεδονίας, «σκλαβωμένης» σήμερα στην Ελλάδα και Βουλγαρία, αλλά και η «εθνογένεση» και μονοπώληση από τους Σκοπιανούς της «Μακεδονικής» εθνότητας (!), με «υπόδουλες» «μακεδονικές» μειονότητες στις γειτονικές Ελλάδα και Βουλγαρία, αποτελούν αιτίες για την μη χρήση ούτε μερικώς (δηλαδή ως Βόρεια ή Νέα), από τους Σκοπιανούς του όρου Μακεδονία στο κρατικό τους όνομα.

2. Κεφαλαιώδους σημασίας αποτελεί, και εξίσου σημαντικό ζήτημα με την κρατική ονομασία των Σκοπίων, το όνομα (η ταυτότητα) του λαού τους ως «Μακεδόνες». Μολονότι, οι Αλβανοί που αποτελούν τουλάχιστον το 25.5% του πληθυσμού της γειτονικής χώρας, δεν έχουν καμία ταύτιση ή επιθυμία χρήσης αυτού του πλαστού ονόματος, η χρήση του από το Σλαβικό-σλαβόφωνο τμήμα του λαού της χώρας, αποτελεί στοιχείο σφετερισμού, υποκλοπής αλλά και μονοπώλησης του Ελληνικού ονόματος της Μακεδονίας, που η ένδοξη φάση της ιστορίας της ήταν πλήρως Ελληνική, διαχρονικά εκατοικείτο από πλειοψηφία Ελλήνων, και (το σημαντικότερο) το μεγαλύτερο μέρος της γεωγραφικής περιοχής της ανήκει από το 1912 στο σύγχρονο Ελληνικό Κράτος.

3. Οι Σκοπιανοί κωλυσιέργησαν και παρεσπόνδησαν συνεχώς από το 1993 και ιδίως από το 1995, απέναντι στις διεθνείς και διμερείς υποχρεώσεις τους προς τα Ηνωμένα Έθνη και την Ελλάδα. Έτσι, ενώ υποτίθεται ότι διαπραγματεύονταν ένα συμβιβαστικό μοναδικό διεθνές όνομα, προώθησαν την διμερή αναγνώρισή τους, από περίπου 130 κράτη της Διενούς Κοινότητας, με το συνταγματικό τους όνομα (και όχι το προσωρινό FYROM που είχε επιβάλει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ). Το ατύχημα είναι ότι η Ελλάδα ανέχθηκε αυτήν την κατάσταση, συνεχίζοντας τον διάλογο «κωφών» (!) για ένα συμβιβαστικό όνομα, επί 22 χρόνια, ενώ έτσι παγιωνόταν διεθνώς το σφετεριστικό συνταγματικό όνομα της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας».

Δυστυχώς, τα λάθη και η αδιαφορία στις διεθνείς σχέσεις πληρώνονται ακριβά (!). Τόσο για την Ελλάδα που δεν επέμεινε σε ρήτρες διασφάλισης εφορμογής της συμφωνίας, όσο και για τα Σκόπια που η κακοπιστία τους, δεν επιτρέπει πλέον έστω και την μερική χρήση του όρου Μακεδονία.

4. Παραδείγματα επιβολής ή τροποποίησης κρατικών ονομάτων υπάρχουν αρκετά στις διεθνείς σχέσεις, άρα δεν πρόκειται για κάτι παράδοξο.

5. Η Ελλάδα δεν πρέπει να συνεργήσει στην νομιμοποίηση της χρήσης του όρου Μακεδονία στην κρατική ονομασία των Σκοπίων, γιατί η χώρα μας είναι ο νόμιμος ιστορικός και δικαιωματικός κληρονόμος της Μακεδονικής πολιτιστικής κληρονομιάς και η δική της συναίνεση είναι αποφασιστικής σημασίας (αντίθετα με τους Βούλγαρους, Αλβανούς ή Σέρβους που δεν μπορούν να εκχωρήσουν αυτό που δεν τους ανήκε ποτέ).

6. Η χρήση του όρου Μακεδονία με αποκλειστικά γεωγραφική έννοια (π.χ. Βόρεια ή Άνω ή του Βαρδάρη) θα μπορούσε να γίνει ίσως, μόνο όμως για μία νότια επαρχία ή περιφέρεια της ΠΓΔΜ. Αν όμως αυτό αφορά το σύνολο της χώρας, δηλαδή το επίσημο κρατικό της όνομα, τότε, και με δεδομένη την ψευδεπίγραφη θεωρία του «Μακεδονισμού» (δηλαδή Μεκεδονικού Έθνους διαφορετικού από το Ελληνικό), αλλά και την καταχρηστική και κακόπιστη μέχρι τώρα συμπεριφορά των Σκοπίων, δεν αποφεύγεται αλλά νομιμοποιείται και υποβοηθείται η μονοπώληση και επέκταση του ονόματος Μακεδονία - Μακεδονικός, εκτός από το Κράτος, και για την εθνότητα και την ιστορικήκληρονομιά. Άλλωστε, το μεγαλύτερο μέρος του εδάφους της ΠΓΔΜ (και η ίδια η πρωτεύουσα, τα Σκόπια) ουδέποτε ανήκε στην γεωγραφική Μακεδονία.

7. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας, ολόκληρη ή τμηματικά, δεν αποτέλεσε ποτέ στην ιστορία (μετά την κλασσική περίοδο βέβαια) ενιαίο κρατικό φορέα παρά μόνο διοικητική υποδιαίρεση (Επαρχία, Θέμα, Σαντζάκι) ευρύτερων Αυτοκρατοριών (Ρωμαϊκής, Βυζαντινής, Οθωμανικής), είτε με το όνομα Μακεδονία είτε όχι και ουδέποτε απώλεσε την ελληνοφωνία της και την ελληνική συνείδησή της, κατά πλειοψηφία.

8. Η πλήρης αποσύνδεση των Σκοπίων (ως όρος μίας ενδεχόμενης συμφωνίας Ελλάδας-ΠΓΔΜ) με την κλασσική Μακεδονική κληρονομιά θα ήταν απαραίτητη, αν και όχι επαρκής εγγύηση για το μέλλον. Θα έπρεπε να συνοδευθεί δε, απαραιτήτως, με σοβαρότατες αλλαγές στο Σύνταγμα, στην διδασκόμενη ιστορία στο εκπαιδευτικό και κρατικό σύστημα των Σκοπίων, ώστε να απαλειφθεί ο σφετερστικός «μακεδονισμός» τους. Δηλαδή μία σοβαρή εκ νέου «παιδαγώγηση» (εθνογένεση) περί της ιστορικής προέλευσης του πολυεθνικού λαού της γειτονικής χώρας. Συνεπώς, το όνομα Νέα Μακεδονία, από μόνο του δεν λύνει το δημιουργηθέν πρόβλημα γιατί απλώς διαχωρίζει την σύγχρονη «Μακεδονία» από το απώτερο ιστορικό παρελθόν, δεν λύνει όμως το ζήτημα της χρήσης, ως κρατικής ονομασίας των Σκοπίων, το όνομα μίας περιοχής που ανήκε ιστορικά αλλά και σήμερα κατά την μεγαλύτερη έκτασή της σε άλλο Κράτος (Ελλάδα). Άλλωστε, υπάρχει καμια αμφιβολία ότι ο λαός της «Νέας Μακεδονίας» (όπως βέβαια και της «Βόρειας Μακεδονίας») θα ονομάζεται (αργά ή γρήγορα) αποκλειστικά «Μακεδόνες-Μακεδονικός»; Είτε από καταχρηστική πρόθεση, είτε από κεκτημένη ταχύτητα;

9. Συνεπώς, η φύση και το ιστορικό του προβλήματος (εμπλοκή στον ελληνικό Εμφύλιο και η ψυχροπολεμική προέλευση του ζητήματος με ευθύνη του Τίτο και ο εμφανής (ψευδο) αλυτρωτισμός δεν επιτρέπουν μία μοιρασιά του Μακεδονικού κεκτημένου μεταξύ Ελλάδος-Σκοπίων. Δεν μπορεί δηλαδή να μοιραστεί η κλασσική (Ελληνική) Μακεδονική ιστορία με αυτούς που μιλούν σλαβική γλώσσα και έχουν ανάλογο πολιτισμό, και όχι ελληνικό!

Και δεν μπορεί να υπάρξει ισότιμη και μη συγκρουόμενη χρήση του όρου Μακεδονία-Μακεδόνες-Μακεδονικός, ανάμεσα σ’ αυτούς που το χρησιμοποιούν συνολικά για το Κράτος, το λαό τους και τη γλώσσα-πολιτισμό τους, απ’ τη μια, και σ’αυτούς που το θεωρούν τμήμα της συνολικής ελληνικής ιστορίας, της εθνικής τους ρίζας-ταυτότητας και πολιτισμού, καθώς και μίας μεγάλης περιοχής της επικράτειάς τους (Ελληνική Μακεδονία).

Οι πρώτοι λοιπόν, αποκτούν συντριπτικό πλεονέκτημα στη διεθνή κοινότητα, ιδίως με τον πλαστό και ψευδή τρόπο που χρησιμοποιούν την μακεδονική ονομασία και εθνική-πολιτισμική ταυτότητα.

10. Άλλωστε, οι δήθεν διαφορετικές θέσεις της κυβέρνησης Ζάεφ, από αυτές των προκατόχων του, αποκαλύπτονται από τις εξής δηλώσεις του ιδίου του Σκοπιανού Πρωθυπουργού, ο οποίος πρόσφατα δήλωσε:
• «Η συμβιβαστική ονομασία που πρέπει να συμφωνήσουμε με την Ελλάδα, θα χρησιμοποιείται μόνο στους Διεθνείς Οργανισμούς»! [Άρα, όχι στο εσωτερικό της ΠΓΔΜ, και όχι στις διμερείς σχέσεις με τα 130 Κράτη, δηλαδή τα 2/3 των μελών του ΟΗΕ, που τους αναγνώρισαν ως Μακεδονία].
• «Μπορούμε να μοιραστούμε την Μακεδονική ιστορία και πολιτισμό με τους Έλληνες και τους Βούλγαρους!»

Ποιος λοιπόν μας διασφαλίζει ότι, χρησιμοποιώντας τους μακεδονικούς όρους, θα εννοούν ότι η σχέση τους αρχίζει μετά τον 6ο αιώνα μ.Χ.; Και ποια η σχέση τους με ένα όνομα, που ως όνομα του λαού τους χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά και μάλιστα μεθοδευμένα με πλαστό και επιθετικό τρόπο, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο; Στην περίοδο που προηγήθηκε, δηλαδή στο Μεσοπόλεμο, η ΠΓΔΜ ονομαζόταν «Βαρντάρσκα Μπανοβίνα» (δηλαδή επαρχία του Βαρδάρη)!

Άλλωστε, οι ίδιοι κάτοικοι των νοτίων περιοχών της ΠΓΔΜ (δηλαδή μέρους της γεωγραφικής Βόρειας Μακεδονίας) είχαν Βουλγαρική, Σερβική, Αλβανική ή και απροσδιόριστη εθνική συνείδηση μέχρι το 1944!

Τέλος, ποιος μας βεβαιώνει ότι μια νέα εθνικιστική Κυβέρνηση των Σκοπίων στο μέλλον, δεν θα ακυρώσει την όποια συμφωνία για το όνομα;

Συμπεραίνουμε λοιπόν, με βεβαιότητα:

α. Ότι ουδεμία ουσιαστική αλλαγή επήλθε στις θέσεις των Σκοπίων, στο θέμα του ονόματος, το εύρος χρήσης του, και τα συναφή ζητήματα (π.χ. εθνότητα, ιστορία-πολιτισμός), από τις γνωστές και διακηρυγμένες τους. Άρα δεν υπάρχουν προϋποθέσεις συμφωνίας.

β. Ότι, μόνη διασφάλιση αποτελεί η μη χρήση στην κρατική και εθνοτική τους ονομασία του όρου Μακεδονία, με εξαίρεση ίσως το γεωγραφικό όνομα μιας νότιας επαρχίας ή περιφέρειάς τους.

γ. Η Διεθνής Κοινότητα (ΟΗΕ, ΕΕ, ΝΑΤΟ κ.λπ.) πρέπει να ασκήσει επιτέλους σοβαρές πιέσεις και να αντιληφθεί τις σοβαρές αρνητικές νομικές και πολιτικές συνέπειες που θα έχει για την Ελλάδα αλλά και για το σύνολο της Νότιας Βαλκανικής, η επικάλυψη του ονόματος του Κράτους των Σκοπίων και του λαού τους (ιδίως υπό το φως της αλυτρωτικής και επιθετικής Μακεδονικής ιδεολογίας τους). Οι σύμμαχοι και εταίροι μας πρέπει να αντιληφθούν τις ελληνικές θέσεις, τα δίκαια και τις δικαιολογημένες ανησυχίες μας. Άλλωστε το πρόβλημα δημιουργείται με τη διεθνή χρήση και σφετερισμό ενός ονόματος που ανήκει σε άλλο Κράτος, λαό και πολιτισμό (την Ελλάδα και τους Έλληνες). Συνεπώς, η Διεθνής Κοινότητα πρέπει να πεισθεί και να αντιδράσει ανάλογα.

Αυτό προϋποθέτει βεβαίως, εργώδη ελληνική διπλωματική προσπάθεια, σταθερή πεποίθηση περί του δικαίου των θέσεών μας, επιμονή στις «κόκκινες» γραμμές μας και ενότητα. Και κυρίως όχι «ευσεβείς πόθους» για τις προθέσεις των άλλων ή ψευδαισθήσεις!

*Ο Βενιαμίν Καρακωστάνογλου είναι Διεθνολόγος, Λέκτορας Τομέα Διεθνών Σπουδών Νομικής Σχολής Α.Π.Θ., πρ. Διπλωμάτης Διεθνών Οργανισμών στα Βαλκάνια, πρ. Αντιδήμαρχος Θεσσαλονίκης, πρ. υποψήφιος Βουλευτής - Ευρωβουλευτής Ν.Δ.

(από www.thestival.gr)