Σπάνια ζευγάρι όρμησε με τέτοια ορμή προς το θελκτικό κουκούτσι του έρωτα, της ένωσης και της αλληλοπεριχώρησης, κινούμενη από τη μυστηριακή κλήση για ένωση. Σπάνια ζευγάρι οσμίστηκε έτσι ερεθιστική την πιθανότητα της σωτηρίας μέσα σ' ένα είδος χαμού, σ' ένα είδος αλληλοσυντριβής.
Κι όμως... λες και τρέχοντας ο καθένας προς την ελπίδα του άλλου, έπεφτε και τσακιζόταν μόνος του πάνω στο αόρατο και σκληρότατο τζάμι της διάσπασης. Είναι ο εγωισμός... θα δήλωνε κάποιος γενικά και πρόχειρα. Κι αν σκεφτόταν πιο προσεκτικά: από το βάσανο του μίσους για τον εαυτό του εκείνος. Απ' την εμπάθεια της ζήλιας του που τον τρελαίνει και τον γελοιοποιεί. Από απιστία προς την ψυχή της εκείνη. Απ' τις τυφλές ανοησίες της ανάγκης της να αρέσει σ' όλον τον κόσμο για να ισορροπεί. Κι άλλα, κι άλλα...
Όσα λεπτά, γνωστά και άγνωστα συνθέτουν εκείνο το συρμάτινο πλέγμα που περιτυλίγει ένα πλάσμα στη μίζερη μόνωση, όταν κυρίως ξεκινάει να συναντήσει ένα άλλο πλάσμα. Ειδικά τότε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου