Το καθεστώς είναι πια γεγονός. Η γελοιότητα είναι διαβατήριο για την εξουσία, με την ανοχή των θεσμών και της ίδιας της κοινωνίας. Είσαι δικαστής και διαβάζεις στην Καθημερινή για το παράλληλο τραπεζικό σύστημα του Βαρουφάκη, αλλά δεν ιδρώνει το αυτί σου. Είσαι δημοσιογράφος και καλείς τον Μιχελογιαννάκη να κάνεις πλάκα. Είσαι ψηφοφόρος και θα ξαναψηφίσεις οτιδήποτε λούμπεν και φαντεζί για να ικανοποιήσεις το κόμπλεξ σου μην τυχόν και εκλεγούν ανώτεροι από σένα στην εξουσία! Αρκεί ο υποψήφιος να βγει στο μπαλκόνι με πολύχρωμα ρούχα, κραυγάζοντας την υστερία του και το πλήθος θα τον αποθεώσει.
Πώς προέκυψε όλο αυτό; Από τη σοβαροφάνεια και τη συγκεκαλυμμένη «εγκληματικότητα» των προηγούμενων. Μια κοινωνία που έφτασε στον μηδενισμό και στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος ανέχεται πλέον τα πάντα. Αρκεί να είναι ιδιαίτερα και φαιδρά. Διασκεδαστικά και δραματοποιημένα. Στο κάτω-κάτω, μιλάμε για τεράστια στρώματα εκτός παραγωγικής οικονομίας, ανενεργά και παθητικοποιημένα που εκλαμβάνουν την πολιτική ως θέαμα και όχι ως πράξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου